Ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης αλλά και ως παράπλευρο κέρδος της πανδημίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αξιοσημείωτη αριθμητικά και ποιοτικά συμμετοχή θεατρικών ηθοποιών στη μικρή οθόνη. Αν και ο όρος «θεατρικός» δεν είναι σωστός – αφορά ουσιαστικά τους ηθοποιούς που επιλέγουν (συνήθως) να μη συμμετέχουν σε τηλεοπτικές παραγωγές ή εκείνους που, ως λιγότερο αναγνωρίσιμοι, δεν επιλέγονται από τους παραγωγούς.
Η νέα αυτή κατάσταση έρχεται να αποκαταστήσει τόσο τη χαμένη τιμή της τηλεόρασης όσο και την παρεξηγημένη φήμη και εικόνα της. Η δυσπιστία που χαρακτήριζε τη σχέση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο προϊόν του μοιάζει να έχει, εν πολλοίς, μετριαστεί, με καθοριστικό και τον ρόλο των σεναρίων. Την ίδια στιγμή είναι σαφές πως τείνουν να ανατραπούν στερεότυπα και ταμπού που έχουν καλλεργηθεί εδώ και δεκαετίες. Ο Κουν, για παράδειγμα, δεν επέτρεπε στους ηθοποιούς του να κάνουν τηλεόραση – άλλες εποχές, άλλα ήθη… Για χρόνια η «θρησκευτική» προσήλωση στη θεατρική πράξη δεν μπορούσε, και ούτε έπρεπε, να συμπορευτεί με την «προχειρότητα» και τους ταχείς ρυθμούς της μικρής οθόνης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
