«Είμαι εναντίον της ψυχαναγκαστικής χαράς»

Μερικές φορές τα πράγματα καθορίζονται από παράξενες συμπτώσεις. Το πιο πρόσφατο σινγκλ της Παυλίνας Βουλγαράκη, ας πούμε, έφτασε στα χέρια της με σχεδόν μεταφυσικό τρόπο. «Ημασταν στο στούντιο με τον Γιώργο Κυριάκο, είχα πολύ πρόσφατα χωρίσει από μια σχέση και του λέω «πώς συνεχίζεται η ζωή σαν να μην έγινε τίποτα;». Ξαφνιάζεται εκείνος και μου απαντάει: «Δεν θα το πιστέψεις, αλλά έχω κάνει με κάποιον άλλον καλλιτέχνη ντέμο για ένα κομμάτι που λέει αυτό ακριβώς το πράγμα». Το άκουσα και αποφάσισα ότι πάση θυσία θα το έλεγα εγώ». Ετσι προέκυψε το καθαρόαιμα ποπ «Πώς συνεχίζεται η ζωή» (σε μουσική του Κυριάκου και στίχους της Ελεάνας Βραχάλη) που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα την έχει βρει; «Η ζωή απλώς συνεχίζεται. Τελειώνει κάτι και αισθανόμαστε απελπισία, νομίζουμε ότι δεν θα καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε. Ξυπνάς μια μέρα και κλαις, την επόμενη φοβάσαι, μετά λες ότι την πάτησες κι όμως η ζωή έχει ήδη συνεχιστεί κι εσύ έχει ήδη προχωρήσει». Στο τραγούδι της υπάρχει ευθεία παραπομπή στο «Everything I wanted» της Μπίλι Αϊλις. «Τη λατρεύω» λέει εμφατικά. Η αλλαγή ύφους είναι ζητούμενό της: «Από την αρχή της διαδρομής μου αλλάζω συνεχώς. Νομίζω ότι η εξέλιξη με την έννοια του πειραματισμού ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Αυτή την περίοδο ο ήχος που με ενδιαφέρει είναι πιο ηλεκτρονικός και ποπ. Επηρεάζομαι πολύ από αυτά που ακούω. Μου αρέσουν πολύ οι Tame Impala κι ένας αμερικανός μουσικός που λέγεται ZHU. Η σταθερή μου αναφορά είναι πάντα η Φλόρενς Γουέλς, γιατί εκτός από την καλλιτεχνική της εξέλιξη μοιράζεται με το κοινό και ό,τι της συμβαίνει σε προσωπικό και πνευματικό επίπεδο. Την είδα πέρυσι στο Ηρώδειο. Την είχα δει και στο Λονδίνο. Η ενέργειά της βρίσκεται στο ζενίθ με το που πατήσει το πόδι της στη σκηνή και έτσι υπάρχει αμέσως μια τρελή αλληλεπίδραση με το κοινό. Δεν κάνει σόου. Σε κερδίζει με την αυθεντικότητα και το αγνό συναίσθημα που εκπέμπει».