Η Zaz (κατά κόσμον Ιζαμπέλ Γκεφρί), η γαλλίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός που τρέλανε ολόκληρη την Ευρώπη (και τη Λατινική Αμερική) πριν από οκτώ χρόνια με το κομμάτι «Je veux», έναν ύμνο για την αξία που έχουν τα μικρά πράγματα στη ζωή, κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το νέο της άλμπουμ, με τίτλο «Effet Miroir» (το οποίο θα αποδίδαμε στα ελληνικά ως «Κατοπτρικό φαινόμενο» ή «Παιχνίδι αντανακλάσεων»). Το επιτυχημένο πρώτο σινγκλ, ονόματι «Que Vendra», με στίχους στα γαλλικά και στα ισπανικά, φανερώνει ξεκάθαρα πως η 38χρονη καλλιτέχνιδα προτίθεται να παραμείνει για καιρό το πιο δημοφιλές εξαγωγικό προϊόν της χώρας της – όσον αφορά τη μουσική τουλάχιστον. Συμφωνούν μαζί της δεδηλωμένοι θαυμαστές της, όπως ο Ράσελ Κρόου, ο Πλάθιντο Ντομίνγκο και ο Μάριν Σκορσέζε.
Ο καινούργιος δίσκος σας μοιάζει να έχει χωρέσει πολύ περισσότερες μουσικές επιρροές σας σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σας. Αντιπροσωπεύει καλύτερα την προσωπικότητά σας;
«Ακριβώς. Αν και η αλήθεια είναι πως δεν έχω σταματήσει ποτέ να πειραματίζομαι ή να παίζω με τους ήχους. Αυτή η πολυσυλλεκτικότητα που διακρίνει το άλμπουμ, και βγήκε πολύ φυσικά, μου ταιριάζει και ως άνθρωπο. Υπάρχουν αντιφάσεις στην προσωπικότητά μου, αποχρώσεις σκοτεινές ή φωτεινότερες, που έχουν βρει τη θέση τους στα τραγούδια μου».
Ο τίτλος του τι σημαίνει για εσάς;
«Διάλεξα τον συγκεκριμένο τίτλο γιατί σημαίνει ότι όλα όσα βλέπουμε τα αντιλαμβανόμαστε και τα κατανοούμε μέσω των φίλτρων μας, των πεποιθήσεων και των αναμνήσεών μας. Αν δεν μας αρέσει κάτι, αντί να γκρινιάζουμε και να απελπιζόμαστε, καλύτερα να προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Και αν αυτό δεν είναι εφικτό, τότε θα πρέπει να το αποδεχθούμε. Προσωπικά βρίσκω αυτή τη διαδικασία απελευθερωτική και νομίζω ότι ο καθένας μας οφείλει να βρει τον τρόπο να αισθάνεται όσο το δυνατόν πιο ελεύθερος».
Πώς εξηγείτε το σουξέ που έχουν τα τραγούδια σας εκτός των συνόρων της Γαλλίας;
«Νομίζω πως εκφράζω με ειλικρίνεια στα τραγούδια μου συναισθήματα και αξίες με τα οποία μπορούν να ταυτιστούν οι άνθρωποι σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρίσκονται».
Το 2018 είχαμε την απώλεια του Σαρλ Αζναβούρ με τον οποίο είχατε την τύχη να ηχογραφήσετε ένα ντουέτο. Τι θυμάστε από εκείνον;
«Την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήμασταν σε ένα τηλεοπτικό πλατό. Ηταν σαν να βρισκόμουν εκεί με τον παππού μου, ένιωθα μεγάλη τρυφερότητα και οικειότητα. Τον θαύμαζα βέβαια πολύ και το ότι βρέθηκα μαζί του, αλλά και με τον Κουίνσι Τζόουνς, σε ένα στούντιο ηχογράφησης μου φαίνεται σουρεαλιστικό, σχεδόν απίστευτο. Η είδηση του θανάτου του με τάραξε. Υπήρξε σπουδαίος καλλιτέχνης και ένας άνθρωπος που έζησε τη ζωή του όπως ακριβώς ήθελε».
Ενα θέμα που συζητιέται πολύ τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη είναι αυτό της μετανάστευσης, της προσφυγιάς. Τι σκέφτεστε για αυτό;
«Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό, πολυσύνθετο, ευαίσθητο ζήτημα. Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι πως πρέπει να φροντίζουμε να αντιμετωπίζουμε κάθε τέτοια κατάσταση με κατανόηση και υψηλό αίσθημα δικαίου. Μόνο έτσι μπορούμε να αντισταθούμε στα ταπεινά μας ένστικτα».
