Τα «διαβολικά», σαγηνευτικά, καταγάλανα μάτια του σε διαπερνούν σαν τις σφαίρες του πολυβόλου που χειρίστηκε εξολοθρεύοντας σαν τις μύγες τους εχθρούς του ο ήρωάς του στον «Django» (1966), την ταινία στην οποία ο Φράνκο Νέρο οφείλει πολλά (πρώτος ελληνικός τίτλος: «Τζάνγκο, ο τρομοκράτης του Πάσο Ντόμπλε»). Για αυτήν άλλωστε ο ιταλός ηθοποιός βρέθηκε για λίγο στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας: εκεί προβλήθηκε το «Django and Django», ένα ντοκιμαντέρ για τον Σέρτζιο Κορμπούτσι (1926-1990), σκηνοθέτη του πρώτου «Django», με τον οποίο ο Νέρο ανέπτυξε στενή φιλία και επαγγελματική σχέση.
Καθαρόαιμο σπαγγέτι γουέστερν εκδίκησης, το «Django» περιγράφει την ιστορία του ήρωα του τίτλου, ο οποίος μετά το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου καταλήγει σε μια πόλη, τρομοκρατούμενη από έναν φεουδάρχη (Εντουάρτο Φαχάρδο), που ηγείται ενός μικρού στρατού από μισθοφόρους, τα πρόσωπα των οποίων είναι καλυμμένα με κόκκινες μάσκες – μια ολοφάνερη παραπομπή στην Κου Κλουξ Κλαν. Η βία της ταινίας ήταν πρωτοφανής για την εποχή της, με αποτέλεσμα το «Django» σε πολλές χώρες (όπως η Αγγλία και η Σουηδία) να απαγορευτεί! Ο Νέρο χαμογελά σε αυτή την επισήμανση. «Φυσικά και υπήρχε βία στην ταινία, όμως αν τη συγκρίνει κανείς με τα όσα βλέπουμε σήμερα στον κινηματογράφο, μάλλον θα γελάσει» είπε. «Με τα σημερινά δεδομένα είναι μια παιδική ταινία. Ο Σέρτζιο ήταν ένας οραματιστής σκηνοθέτης, πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του». Η επιρροή που άσκησε ο «Django» στο ίδιο το σινεμά και πιο συγκεκριμένα το είδος του Spaghetti Western ήταν τεράστια. «Ξαφνικά όλοι λέγονταν Django» λέει γελώντας ο Νέρο. «Εβλεπες το όνομα αυτό ακόμα και σε τίτλους ταινιών που δεν είχαν καν χαρακτήρα με το όνομα Django!». Ο ίδιος ο Νέρο δεν έπαιξε ξανά τον Django παρά μόνο σε μια καθαρόαιμη «συνέχεια» της πρωτότυπης ταινίας, γυρισμένη 20 περίπου χρόνια αργότερα, το «Django 2», σε σενάριο του Κορμπούτσι και σκηνοθεσία Νέλο Ροσάτι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
