Η Ευγενία Φακίνου είναι πλάσμα νυκτόβιο· που θα πει πως ζει τη νύχτα, πιο συγκεκριμένα γράφει τη νύχτα. Ξυπνάει στις 02.30 όταν γράφει και φτάνει ως τις 07.30-08.00 με μόνη συντροφιά στα διαλείμματά της ένα ραδιοφωνάκι. Ομως μετά, το πρωί, χρειάζεται μια χειρωνακτική εργασία, μηχανιστικές κινήσεις εν είδει μάντρα για να μπορέσει να πάρει απόσταση από την πλοκή, τους χαρακτήρες, την ένταση της ιστορίας που κάθε φορά αφηγείται. «Οσο κεντάω σκέφτομαι τις επόμενες σελίδες».
Στο διαμέρισμά της στο Χαλάνδρι, στο φιλόξενο σαλόνι με τους μπλε καναπέδες, πρωταγωνιστούν τέσσερα υφαντά της ανάμεσα στα άλλα έργα που θαυμάζει κανείς στους τοίχους. Τα «τρία δέντρα» όπως τα έχει βαφτίσει χαριτολογώντας: ένα δέντρο από μοτίβο αιγυπτιακού κιλιμιού, ένα δέντρο από πίνακα του Πάουλ Κλέε και ένα από μεσαιωνικό χειρόγραφο. Ενώ ακριβώς απέναντι βρίσκεται ένα μεγάλο της έργο σε μαύρο φόντο: τρεις μάνες στον κήπο με τα μωρά τους (λεπτομέρεια από κρητικό κέντημα), παράσταση που είχε συμπεριλάβει εξάλλου στο γνωστό της βιβλίο «Τα Ελληνάκια» (εκδ. Κέδρος) με κείμενα που εμπνεύστηκε η συγγραφέας από παραστάσεις λαϊκών έργων τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη. Μοτίβα και λεπτομέρειες από τη λαϊκή τέχνη της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Ιαπωνίας αλλά και πίνακες κορυφαίων ζωγράφων αποτελούν πηγή έμπνευσης για αυτή την άλλη «μυστική» καλλιτεχνική της πτυχή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
