Οταν μια-δύο εμφανίσεις στο εξωτερικό θεωρούνται αρκετές για να κομπάζεις για διεθνή καριέρα, η υψίφωνος Αλεξία Βουλγαρίδου και ο βαρύτονος Αρης Αργύρης έρχονται για να μας θυμίσουν με το παράδειγμά τους τι πραγματικά σημαίνει σταδιοδρομία που ξεπερνά τα σύνορα της χώρας που σε γέννησε. Η πρώτη συμπληρώνει 30 χρόνια και ο δεύτερος 27 χρόνια εμφανίσεων σε όλο τον κόσμο.
Και αν τα επιτεύγματά τους – οι πρωταγωνιστικές συμμετοχές σε μεγάλες παραγωγές, οι συνεργασίες με κορυφαίους μαέστρους, σκηνοθέτες και άλλους λυρικούς καλλιτέχνες και οι ηχογραφήσεις τους – δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστά στην Ελλάδα, λόγω της σεμνότητάς τους αλλά και επειδή εύκολα (και αδικαιολόγητα) λησμονούμε εκείνους που φεύγουν, οι ίδιοι δεν λησμονούν τον μικρό κόσμο που άφησαν πίσω τους.
Το επιβεβαιώνουν τραγουδώντας τώρα αφιλοκερδώς στο γκαλά όπερας που φιλοξενείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 4 Οκτωβρίου. Τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ του Σωματείου «Υποτροφίες Μαρία Κάλλας», φορέα που ιδρύθηκε από την ίδια την Κάλλας για τη στήριξη των νέων λυρικών καλλιτεχνών.
Ο Αργύρης υπήρξε υπότροφος του σωματείου το μακρινό 1999, η Βουλγαρίδου έγινε προσφάτως μέλος της επιτροπής που δίνει τις υποτροφίες, στη θέση της σπουδαίας δασκάλας της μεσοφώνου Δάφνης Ευαγγελάτου που έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια. Και οι δύο έρχονται για να στηρίξουν, κάνοντας μουσική, τους τραγουδιστές που τώρα ξεκινούν, συνεπικουρούμενοι από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τον μαέστρο Μίλτο Λογιάδη και τον τενόρο Διονύση Μελογιαννίδη που επίσης εμφανίζονται αφιλοκερδώς.
Το πρόγραμμα
Οι καλλιτέχνες θα ερμηνεύσουν ντουέτα και άριες του Βέρντι και του Πουτσίνι, μεταξύ άλλων ολόκληρη σχεδόν τη δεύτερη πράξη από την «Τόσκα». «Είναι πρόγραμμα αρκετά απαιτητικό αλλά είπαμε με την Αλεξία «αφού θα το κάνουμε πάμε με δύναμη τώρα που μπορούμε, που έχουμε ακόμα τις φωνές μας» λέει γελώντας ο Αρης Αργύρης. Η Αλεξία Βουλγαρίδου επισημαίνει με τη σειρά της «θέλαμε να παρουσιάσουμε ένα ρεπερτόριο με ωραία μουσική που να έχει έντονο και το θεατρικό στοιχείο, ώστε η βραδιά να είναι όσο γίνεται πιο συναρπαστική και για εμάς και για τον κόσμο που θα έρθει για να μας ακούσει. Ελπίζουμε να μην τον απογοητεύσουμε».
«Υπήρξαν περίοδοι που δούλευα σχεδόν σαν αυτόματο, ασταμάτητα! Ηρθαν στιγμές που ο οργανισμός μου δεν άντεξε, κατέρρευσα. Ευτυχώς είχα τη δύναμη να σηκωθώ» λέει η Αλεξία Βουλγαρίδου.
Η ίδια μετά την αθηναϊκή εμφάνισή της ετοιμάζεται να ερμηνεύσει μία ακόμη «Μαντάμα Μπατερφλάι», αυτή τη φορά στην Οπερα του Ταλίν. Ακολούθως θα διδάξει νέους τραγουδιστές στην «Μποέμ» του Πουτσίνι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Classical που θα πραγματοποιηθεί στη γενέτειρά της, την Καβάλα, και θα ξεκινήσει την ακαδημαϊκή της καριέρα ως αναπληρώτρια καθηγήτρια στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου.
«Επειτα από όλα αυτά τα χρόνια οι ρυθμοί εξακολουθούν να είναι έντονοι, όμως, από τότε που απέκτησα το παιδί μου, οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει» λέει. «Υπήρξαν περίοδοι που δούλευα σχεδόν σαν αυτόματο, ασταμάτητα! Ηρθαν στιγμές που ο οργανισμός μου δεν άντεξε, κατέρρευσα. Ευτυχώς είχα τη δύναμη να σηκωθώ. Ομως τώρα πια, για να σας το πω όσο πιο απλά μπορώ, είμαι ένας άνθρωπος χορτασμένος. Εχω απολαύσει την τούρτα και οτιδήποτε έρχεται επιπλέον είναι το κερασάκι. Το δέχομαι και αυτό με μεγάλη χαρά και το απολαμβάνω, αλλά τώρα προσπαθώ να κινούμαι σε ρυθμούς πιο ανθρώπινους».
Εχοντας πρόσφατα τραγουδήσει για πρώτη φορά τον Δον Πιζάρο από τον «Φιντέλιο» του Μπετόβεν στην Ελβετία και με ένα ακόμα σημαντικό ντεμπούτο να τον περιμένει, καθώς με τη νέα χρονιά θα ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον βαγκνερικό «Ιπτάμενο Ολλανδό», ο Αρης Αργύρης συνεχίζει δυναμικά. Με τον Βάγκνερ να είναι ο συνθέτης στον οποίο στρέφεται όλο και περισσότερο, ειδικά μετά την επιτυχία που είχε ως Βόταν στη «Βαλκυρία».
«Τα τελευταία χρόνια το δραματικό ρεπερτόριο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου» λέει: «Μετά λοιπόν από ρόλους όπως ο «Ριγκολέτο», ο Λούνα από τον «Τροβατόρε» και ο Ιάγος από τον «Οθέλλο», όλοι του Βέρντι, προσεγγίζω με προσοχή και αγάπη τον Βάγκνερ. Δεν ήταν εύκολο να πείσω την αγορά πως ένας Ελληνας μπορεί να τραγουδήσει το γερμανικό ρεπερτόριο σε πραγματικά υψηλό επίπεδο, καθώς το σύγχρονο κοινό έχει συνηθίσει σε αυτό τραγουδιστές από τις χώρες του Βορρά που συνήθως έχουν μια πολύ ιδιαίτερη εκφορά. Προσπαθώ όμως να τον τραγουδήσω με τον δικό μου, πιο ιταλικό τρόπο. Δεν πρωτοτυπώ, παλαιότερα τραγουδούσαν εξαιρετικά τον Βάγκνερ πολλοί Ιταλοί και Γάλλοι, εννοώ τραγουδιστές εκπαιδευμένοι σε άλλα ρεπερτόρια. Ο ίδιος ο συνθέτης έστελνε συχνά τους τραγουδιστές του στην Ιταλία για να σπουδάσουν τους ρόλους τους. Μου αρέσει που ανοίγω μια πόρτα σε ένα άλλο ρεπερτόριο ως μέρος της εξελικτικής πορείας μου, είναι ωραίο να εξελίσσονται οι τραγουδιστές σε όλες τις ηλικίες».
Η… σφραγίδα
«Πιστεύω πως ήταν πολύ σωστή η απόφαση του Αρη να ξεκινήσει το γερμανικό ρεπερτόριο» σχολιάζει η Αλεξία Βουλγαρίδου και συμπληρώνει γελώντας: «Δυστυχώς εμένα μου έχουν βάλει τη σφραγίδα τής… ειδικής στον Πουτσίνι και μου ζητούν διαρκώς την «Μπατερφλάι» και το «Τρίπτυχο», ρόλους πολυαγαπημένους που όμως τους έχω τραγουδήσει πολύ. Δύσκολα μπορώ να ξεφύγω, αλλά θα ήθελα – πριν κλείσω αυτό το κεφάλαιο, πριν σταματήσω τις εμφανίσεις – να κάνω και τη Μαρσαλίν από τον «Ιππότη με το ρόδο» του Ρ. Στράους, να κάνω και μια «Σαλώμη». Ομως, κι αν δεν προκύψουν, παράπονα δεν έχω! Οπως σας είπα, ο Θεός μού τα έδωσε όλα απλόχερα και σε μια αρκετά προχωρημένη ηλικία μού έδωσε και τον ρόλο της μητρότητας. Δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να με κάνει πιο ευτυχισμένη».
«Γιατί δεν σε καλούν στην Ελλάδα να τραγουδήσεις;» ρωτάμε τον Αρη Αργύρη. «Ετσι ήρθαν τα πράγματα για λόγους που δεν γνωρίζω αλλά και για λόγους που γνωρίζω αλλά δεν είναι της παρούσης» απαντά.
Μια ευτυχισμένη οικογένεια, η οικογένεια που έφτιαξε μαζί με τη μεσόφωνο Λούπε Λαρσάμπαλ, είναι και για τον Αρη Αργύρη η πηγή της δύναμής του. Από δίπλα η μουσική που και εκείνος και η Βουλγαρίδου εξακολουθούν να κάνουν παντού, όχι όμως και στην Ελλάδα. «Δεν θέλω να μπω στο κουτί του καλλιτέχνη που παραπονιέται συνεχώς, γιατί συχνά έχουμε την τάση να γινόμαστε παραπονιάρηδες» λέει ο έλληνας βαρύτονος όταν τον ρωτώ γιατί δεν τραγουδάει και εδώ – δηλαδή γιατί δεν τον καλούν να τραγουδήσει. «Ετσι ήρθαν τα πράγματα για λόγους που δεν γνωρίζω αλλά και για λόγους που γνωρίζω αλλά δεν είναι της παρούσης» λέει και συμπληρώνει: «Εκείνο που με κάνει να νιώθω κάτι σαν υπερηφάνεια είναι πως σε αυτή τη δύσκολη πορεία κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί εξαφανίστηκαν, εγώ συνεχίζω, είμαι ακόμα εδώ!».
«Θεωρώ πως παντού υπάρχει χώρος για όλους» λέει και η Αλεξία Βουλγαρίδου αναφερόμενη με τη σειρά της στις δυσκολίες και στις απογοητεύσεις που πιθανώς περιμένουν έναν λυρικό καλλιτέχνη: «Είναι αρκετά δύσκολο αυτό που κάνουμε, δεν χρειάζονται αντιπαλότητες και ανταγωνισμοί, δεν χρειάζονται μονομαχίες για την επικράτηση του βασιλιά. Με ρώτησαν μια φορά ποιους συναδέλφους θαυμάζω. Θαυμάζω κάθε συνάδελφο που μετά την πρώτη δεκαετία εξακολουθεί να στέκεται πάνω στη σκηνή, γιατί ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι. Αισθάνομαι λοιπόν ευγνωμοσύνη για όσα έζησα και χαίρομαι κι εγώ που είμαι ακόμα εδώ!».
