Μα γίνονται τα ποιήματα θέατρο και οι στίχοι διάλογος; Ποιος μετατρέπει τον ποιητή σε θεατρικό συγγραφέα και μέσα από μια σύνθεση δημιουργών όλο αυτό αποκτά δομή και δράση; Κι όμως, η «Δόξα Κοινή», αυτό το εκ πρώτης όψεως τολμηρό εγχείρημα, το κατάφερε. Η παράσταση στη σκηνή του Πορεία αποτελεί την απόδειξη μιας εξαιρετικά πρωτότυπης και χορταστικής εκδοχής όπου η ποίηση γίνεται πράξη. Την ακούς, τη βλέπεις, την αισθάνεσαι, τη βιώνεις.
Με τον λόγο, τον ποιητικό λόγο ως πρώτη ύλη, ο ποιητής Στρατής Πασχάλης συνέθεσε μια παρτιτούρα: Από τη Σαπφώ και τα παραδοσιακά τραγούδια, από τον Σολωμό και τον Καβάφη ως τον Σεφέρη και τον Ελύτη, με μπροστάρη τον Εμπειρίκο και το «Εις την Οδόν των Φελελλήνων», η «Δόξα Κοινή» αποκτά στη σκηνή υπόσταση – γίνεται σώμα. Επιλεγμένα με προσοχή, τα ποιήματα γίνονται μικρές θεατρικές στιγμές που μπλέκονται μεταξύ τους. Εκεί είναι ο Δημήτρης Τάρλοου, καθορίζει με τη σκηνοθετική του ματιά του αποτέλεσμα. Μια ομάδα ηθοποιών, άλλοτε σε μονόλογο, άλλοτε σε διάλογο και άλλοτε όλοι μαζί, παίζουν με τις έννοιες και κυρίως με το αίσθημα που αυτές γεννούν. Σαν Χορικό, υπό τους ήχους της μουσικής αλλά και της ίδιας της ποίησης, οι ηθοποιοί γίνονται ένα για να χωριστούν και να ενωθούν ξανά. Η κινησιολογία υπακούει στο γενικό πρόσταγμα με ζωντάνια και αισθησιασμό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
