Διεθνής με ελληνικό χρώμα

«Οταν ζωγραφίζω ακούω κάτι σαν μουρμουρητό, σαν κάτι να με καθοδηγεί» συνήθιζε να λέει. Ισως ήταν η φωνή της κλίσης που είχε αναπτύξει από παιδί όταν έφτιαχνε χάρτινα παιχνίδια για να παίζει μαζί με τα αδέρφια του. Οταν μεγάλωσε παρέμεινε καλλιτέχνης, δίχως να χάσει την παιδικότητά του και κατάφερε να δημιουργήσει το απόλυτα προσωπικό ιδίωμά του, πιστό στην παραστατική ζωγραφική και στις ελληνικές καταβολές – τη βυζαντινή και λαϊκή παράδοση, τη ζωγραφική του Θεόφιλου -, με γνώση των διδαγμάτων των μοντερνιστικών τάσεων.

Ο Αλέκος Φασιανός είχε πλείστα ερεθίσματα για να μείνει στον δρόμο της τέχνης, αρχής γενομένης από τη φιλόλογο μητέρα του και δυναμική γυναίκα, Ελένη Υφαντή, η οποία τον είχε φέρει στη ζωή στην περιοχή της Πλάκας στην Αθήνα μαζί με τον μουσικό πατέρα του, Επαμεινώνδα (διηύθυνε την μπάντα του Δήμου Αθηναίων), ως τον τρίτο από τα τέσσερα αγόρια της οικογένειας. Εκείνη φρόντιζε να επισκέπτονται μουσεία και ιδίως το Αρχαιολογικό καθότι λάτρευε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τις επιρροές του, έστω και ερήμην της, αν αναλογιστεί κανείς πόσο αγάπησε ο γιος της την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τις λευκές ληκύθους. Ή πόσο χαράχτηκαν στο μυαλό και στον ψυχισμό του εικόνες από την παραμονή τους στο χωριό Kυδωνιά της ορεινής Ναυπακτίας στη διάρκεια της Κατοχής, στην ευρύτερη περιοχή δηλαδή όπου είχαν την έδρα τους πολλοί μαχητές της αντίστασης του ΕΛΑΣ (ανάμεσά τους και ο θείος του Φασιανού και διακεκριμένος χειρουργός γιατρός Βασίλης Υφαντής) με όχημα στον αγώνα τους τα άλογα – ένα ζώο που θα πρωταγωνιστούσε αργότερα στο έργο του. Αλλά και αργότερα, όταν η οικογένεια εγκαταστάθηκε ξανά κοντά στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στην Αθήνα, και ο ιερέας παππούς, πατέρας της μητέρας του ανατροφοδότησε την εικονοποιία των γενειοφόρων και τη σύνδεσή τους με ένα παρελθόν μυθικό – ο Φασιανός είχε δει και τον Βελουχιώτη να μιλάει σε ένα μπαλκόνι στη Σπερχειάδα.