«Σας είναι εύκολο να μιλάτε σήμερα για τον Θάνο Μικρούτσικο;». «Ναι. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά» απαντά σταθερά ο Χρήστος Θηβαίος στο ερώτημά μου. «Η συνεργασία μου με τον Θάνο ήταν πάντα δημιουργική. Τι θυμάμαι πιο πολύ από εκείνον; Κάποια στιγμή τoν ρώτησα «πώς μπορείς να είσαι τόσο γενναιόδωρος;». «Μα για να πράξεις και εσύ το ίδιο με τους επόμενους» μου απάντησε».
Η συνάντησή μας με τον Χρήστο Θηβαίο γίνεται με αφορμή δύο συναυλίες που θα πραγματοποιήσει, οι οποίες είναι αφιερωμένες στον μεγάλο Θάνο Μικρούτσικο. Η πρώτη «Τα μπλουζ του Θάνου» θα πραγματοποιηθεί στις 25 Νοεμβρίου στο Ολύμπια – Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», ενώ η δεύτερη με τίτλο «Τους προβολείς στήσε» θα λάβει χώρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 30 Νοεμβρίου. Την ίδια στιγμή ο ίδιος από την 1η Δεκεμβρίου ξεκινά τις εμφανίσεις του με τον καταξιωμένο κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη στη μουσική σκηνή Σφίγγα.
Τραγουδώντας Θάνο Μικρούτσικο
«Στη συναυλία μας στο Θέατρο Ολύμπια θα ακουστούν τα μπλουζ του Θάνου» αναφέρει. «Θα την αγαπούσε πολύ αυτή τη συναυλία ο Θάνος γιατί ο ίδιος πάνω από όλα ήταν τζαζίστας. Είμαι ευγνώμων που στη σκηνή θα συναντήσω μία ομάδα άξιων μουσικών: τον Θύμιο Παπαδόπουλο, τον Ντέιβιντ Λιντς, τον Γιώτη Κιουρτσόγλου, τον Μάξιμο Δράκο και τον Καλλίστρατο Δρακόπουλο. Ολοι μαζί δημιουργούμε ένα πολύ ιδιαίτερο σχήμα. Ο καθένας από εμάς αισθάνομαι ότι ερμηνεύει τον Θάνο μέσα από το μουσικό όργανο που παίζει. Σε μένα αυτό τυγχάνει να είναι η φωνή μου».
Στη συναυλία πάλι «Τους προβολείς στήσε», στην οποία εκτός από τον ίδιο συμμετέχουν ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Κώστας Θωμαΐδης, η Ρίτα Αντωνοπούλου και η Ρένια Λουιζίδου, το κοινό θα μυηθεί στη μουσική που συνέθεσε ο Θάνος Μικρούτσικος για το θέατρο. «Πρόκειται για μία ιδιαίτερη παράσταση όπου θα ακουστούν τραγούδια όπως το πολυτραγουδισμένο «Μηδέν» από την «Κυριακή των παπουτσιών» του Λάκη Λαζόπουλου μέχρι το «Αννα, μην κλαις», από την παράσταση «Συντροφιά με τον Μπρεχτ» του Ζυλ Ντασσέν» αναφέρει.
«Δύο» στη Σφίγγα
Παράλληλα ο Χρήστος Θηβαίος προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη συνύπαρξή του με τον Παναγιώτη Μάργαρη, τον σημαντικότερο ίσως κιθαρίστα της γενιάς του, στη μουσική σκηνή «Σφίγγα». Πρόκειται για μία συνεργασία που ξεκίνησε πέρυσι την άνοιξη και επισφραγίστηκε με μία πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία, με τους δυο τους σήμερα να συνεχίζουν μαζί την πορεία τους. «Παρουσιάζουμε ένα πρόγραμμα που εμπλουτίζεται συνεχώς» αναφέρει ο Χρήστος Θηβαίος. «Αρχικά υπάρχει ένας κεντρικός ιστός που περιλαμβάνει τα δικά μου τραγούδια από την εποχή που υπήρξα με τους «Συνήθεις Υπόπτους», τη δική μου μετέπειτα τραγουδοποιία αλλά και συνεργασίες μου με συνθέτες όπως ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Βασίλης Δημήτριου. Οι δικές μου μουσικές αποσκευές λοιπόν συναντούν τις υπέροχες συνθέσεις και τη μοναδική δεξιοτεχνία του Παναγιώτη Μάργαρη σε solo κομμάτια. Την ίδια στιγμή όμως μπορεί εκεί που οδηγούμε με τον Παναγιώτη να ακούσουμε ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, να το προβάρουμε και να αποφασίσουμε το βράδυ να το εντάξουμε στο πρόγραμμα. Και αυτή η κίνηση μπορεί να αφορά ένα ευρύ ρεπερτόριο: από Χατζιδάκι και Μπιθικώτση μέχρι Beatles και Rolling Stones. Και μην ξεχάσω να πω ότι παρουσιάζουμε φυσικά και τα νέα μας τραγούδια, τα οποία είναι σε μουσική του Παναγιώτη και στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου».
Ο ίδιος θυμάται με συγκίνηση την πρώτη του γνωριμία με τον Παναγιώτη Μάργαρη. «Ηταν το 1997. Ημασταν ακόμη παιδιά. Γνωριστήκαμε στην ηχογράφηση του δίσκου του Βασίλη Δημητρίου με τα τραγούδια που έγραψε για τη σειρά «O μεγάλος θυμός». Hταν ξημερώματα, θυμάμαι, όλη η ορχήστρα ήταν υπ’ ατμόν. Με κάλεσαν και μένα να τραγουδήσω τότε ένα νέο τραγούδι που είχε τίτλο «Aγάπη» (Πόσο πολύ σ’ αγάπησα). Ηταν συγκινητικές αυτές οι στιγμές της νεότητας. Θυμάμαι τον Παναγιώτη τότε νεαρό κιθαρίστα. Συναντιόμασταν μετά ως συνάδελφοι. Και έφτασε αυτή η στιγμή να συμπράξουμε σε αυτή τη μουσική παράσταση που ονομάσαμε «Δύο» γιατί είναι μία παράσταση ακριβώς για δύο μουσικούς που ενώνονται με βαθιά εκτίμηση ο ένας για τον άλλον».
Ταξίδι στη μουσική
«Πότε καταλάβατε ότι έχετε χάρισμα στη φωνή σας;» τον ρωτώ. «Με ρωτάτε κάτι στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω. Για μένα η φωνή είναι κάτι το οποίο απλά με βοηθάει να αφηγούμαι» λέει.
«Γεννηθήκατε όμως σε μία καλλιτεχνική οικογένεια, δεν είχατε ποτέ το όνειρο της σκηνής;» τον ρωτώ. «Το μόνο που με ενδιέφερε στις αρχές ήταν να ασχοληθώ με τη φιλοσοφία (σ.σ.: ο Χρήστος Θηβαίος μάλιστα υπήρξε μαθητής του Ουμπέρτο Εκο στη Φιλοσοφική Σχολή της Μπολόνια), με τη μελέτη μου επάνω στα κείμενα» απαντά. Και πώς προέκυψε λοιπόν ο τρίτος δρόμος της μουσικής; «Προέκυψε επειδή ακριβώς θαύμαζα πολύ τους καλλιτέχνες, από τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Σταύρο Ξαρχάκο, μέχρι τον Τσιτσάνη και τους Βeatles. Kάπως όλα αυτά μπερδεύτηκαν γλυκά ώστε να με στηρίξουν να αφηγηθώ αυτό που άκουγα και θαύμαζα. Μία αφήγηση για μένα είναι το τραγούδι».
«Σκέφτεστε ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σας εάν ακολουθούσατε μία ακαδημαϊκή καριέρα;» τον ρωτώ. «Η αλήθεια είναι ότι προσδοκώ να συναντήσω αυτή τη ζωή» απαντά. «Με φαντάζομαι να γερνάω όμορφα με τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα βιβλία μου. Και αυτό το λέω δίχως να έχω πικρία από τη μουσική».
Αλήθεια, στους διαχωρισμούς πιστεύει; Υπάρχει σήμερα έντεχνο και εμπορικό τραγούδι; «Αυτός ο διαχωρισμός μπορεί να υπήρξε, αλλά νομίζω αφορούσε πιο πολύ στο είδος νυχτερινού κέντρου που διάλεγε κανείς να τραγουδήσει παρά στην ίδια τη μουσική. Εάν εγώ θεωρηθώ έντεχνος, για παράδειγμα, τρέφω μεγάλο θαυμασμό για ονόματα που βρίσκονται στην υποτιθέμενη άλλη πλευρά. Στο πρόγραμμα που θα παρουσιάσουμε στη Σφίγγα με τον Παναγιώτη Μάργαρη τραγουδάω Γιάννη Πάριο και Μιχάλη Χατζηγιάννη. Για μένα το τραγούδι «O δικός μου ο δρόμος» του Γιώργου Θεοφάνους που ερμηνεύει ο Πασχάλης Τερζής είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα που έχουν γραφεί. Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. Είμαστε όλοι ενωμένοι στον ουρανό της μουσικής και πατάμε στη στεριά και στην παραλία των στίχων».
Λίγο προτού κλείσουμε την κουβέντα τον ρωτώ για τη ζοφερή πραγματικότητα που διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή. «Είμαστε λίγο-πολύ όλοι κολλημένοι με την πλάτη στον τοίχο» αναφέρει. «Δεν χρειάζεται να πάτε μέχρι τις τραγικές εικόνες στην Παλαιστίνη. Δείτε δίπλα μας, τη βία μεταξύ των ανηλίκων, τις συμμορίες στην Ελλάδα, το δυστύχημα στα Τέμπη. Μπορεί να ακουστεί μεγαλοστομία, αλλά αισθάνομαι ότι διάγουμε την εποχή ενός «μέτριου» Μεσαίωνα. Εύχομαι τα παιδιά μας να μας διδάξουν έναν νέο Διαφωτισμό».
