να σηµαντικό αισθητικό και ειδολογικό θέµα που προκύπτει µε τις διαδικτυακές παραγωγές θεατρικών παραστάσεων είναι ο βαθµός της θεατρικότητας ή της κινηµατογραφικότητας ανάλογα. Τόσον από θεωρητικής όσον και από πρακτικής πλευράς, το υβριδικό αυτό θέαµα και ακρόαµα εµπεριέχει τόσο δραµατικά όσο και περιγραφικά στοιχεία, που προσιδιάζουν περισσότερο στην κινηµατογραφική γλώσσα παρά στη θεατρική, µε την τρέχουσα έννοιά της. Είναι βέβαια νωρίς αν θέλουµε να βγάλουµε ασφαλή συµπεράσµατα από θεωρητικής σκοπιάς. Ούτε καν από στατιστικής δεν µπορούµε ακόµη να ανταποκριθούµε στις διεπιστηµονικές προκλήσεις των µεταβατικών κρίσιµων καιρών µας. Δυνάµεθα όµως να καταγράψουµε κάποιες πρώτες παρατηρήσεις, δίκην µαρτυρίας ή καταθέσεως στο φρικτό δικαστήριο του χρόνου.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα μια άκρως ενδιαφέρουσα «παράσταση», που είναι βασισμένη σε ένα εμβληματικό κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ερμηνεύεται επάξια από έναν ευρηματικό ηθοποιό, τον Θανάση Σαράντο, σκηνοθέτη και φωτιστή συνάμα. Πρωτότυπη μουσική για αυτό το ατμοσφαιρικό θέαμα συνέθεσε ο Λάμπρος Πηγούνης, ενώ ο επί σκηνής μουσικός που συμμετείχε και στο θέαμα είναι ο Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
