To 2015 η ισπανική ταινία «Τρούμαν» (ο τίτλος είναι το όνομα ενός σκύλου) κατάφερε να συγκινήσει εκατοντάδες χιλιάδες θεατές ανά τον κόσμο κάνοντας ευρύτερα γνωστό το όνομα του σκηνοθέτη Σεσκ Γκάι. Ο γεννημένος το 1967 στη Βαρκελώνη δημιουργός, κατάφερε να προκαλέσει έναν καταρράκτη συναισθημάτων μέσα από την ιστορία ενός καρκινοπαθούς (Ρικάρντο Νταρίν) που έρχεται και πάλι σε επαφή με έναν παλιό του φίλο (Χαβιέ Καμάρα) ζητώντας του μια τελευταία χάρη.
Αν και δραματική, αυτή η ταινία όπως ο Γκάι μας είπε στην συνέντευξη που ακολουθεί, τον βοήθησε να μπει στον χώρο της κωμωδίας που επίσης τον ενδιέφερε. Τα αποτελέσματα της προσπάθειας φάνηκαν στην ταινία «Γείτονες από πάνω» που είδαμε πέρσι και στη νέα σπονδυλωτή του κωμωδία «Αυτά που δεν λέγονται», μια συρραφή από «άβολες» αλλά τόσο αναγνωρίσιμες καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες με φόντο τη Βαρκελώνη. Μετά την πανελλήνια πρεμιέρα της στο 7ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας – FeCHA (πραγματοποιήθηκε 25-31 Μαΐου παρόντος του Γκάι), το «Αυτά που δεν λέγονται» τώρα δοκιμάζεται και στις αίθουσες.
Πόσο ρόλο στη συγγραφή του σεναρίου έπαιξαν οι παρατηρήσεις που ενδεχομένως κάνατε σε άτομα με θέματα σχέσεων όπως αυτά που περιγράφονται στην ταινία «Αυτά που δεν λέγονται»;
«Αυτή η κωμωδία βασίζεται σε καταστάσεις που έχω βιώσει ο ίδιος, που μου έχουν πει ή που έχω ακούσει από φίλους, γείτονες, συναδέλφους ή μέλη της οικογένειάς μου. Από αυτές τις ιστορίες μπόρεσα να αντλήσω έμπνευση για να δημιουργήσω αυτή την κωμωδία του συνόλου, εστιάζοντας σε όλα εκείνα για τα οποία δεν μιλάμε συνήθως».
Για ποιους λόγους δεν μιλάμε συνήθως για αυτά τα πράγματα;
«Για αρκετούς λόγους. Λόγω σεμνότητας, λόγω ντροπής ή λόγω ματαιοδοξίας».
Αν και για αιώνες τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης παραμένουν τα ίδια, πιστεύετε ότι με το πέρασμα του χρόνου και την εξέλιξη της κοινωνίας έχουν αλλάξει πολλά μεταξύ των ανθρώπων και των σχέσεών τους; Και αν ναι, σήμερα τα πράγματα είναι πιο απλά ή πιο περίπλοκα;
«Πιστεύω ότι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων βασίζονταν πάντα στο ίδιο πράγμα: ποιος έχει τον έλεγχο και τη δύναμη. Η επιθυμία να κερδίζουν πάντα και να μη δείχνουν ευάλωτοι, ισχύει κατά πολύ ειδικά στους άνδρες. Και αυτό θα το βρούμε τόσο στις ρομαντικές όσο και στις επαγγελματικές σχέσεις».
Πόσο εύκολο είναι για έναν άνδρα να περιγράψει με αντικειμενικότητα μια αστεία σχέση μεταξύ μιας γυναίκας και ενός άνδρα; Εφόσον είστε άνδρας, δεν είναι φυσικό να μπορείτε να μπείτε ευκολότερα στη θέση του άνδρα;
«Οταν ένας σεναριογράφος καλείται να γράψει για την αγάπη σε μια σχέση, πολλές ενδιαφέρουσες καταστάσεις ανοίγονται μπροστά του. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί όταν ερωτευόμαστε, χάνουμε τον έλεγχο των πράξεών μας και συμπεριφερόμαστε παρορμητικά και γελοία. Δεν υπάρχει έρωτας αν δεν χαθεί ο έλεγχος. Ως άνδρας, μπορεί να είναι πιο εύκολο για μένα να γράφω για άνδρες. Ομως με τα χρόνια, ανακάλυψα ότι οι γυναίκες έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες κωμωδίας, και πάνω σε αυτό ακριβώς εργάζομαι αυτή την περίοδο».
Η ταινία σας «Τρούμαν» είναι και αυτή μια ταινία για ανθρώπινες σχέσεις – σε εκείνη την περίπτωση μεταξύ δύο ανδρών (και ενός σκύλου). Νιώθετε πιο άνετα όταν ερευνάτε μια σχέση μεταξύ δύο ανδρών από ό,τι μια σχέση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας;
«Ο «Τρούμαν» και το «Αυτά που δεν λέγονται» είναι δύο διαφορετικοί τύποι ταινιών. H πρώτη βασίζεται στη φιλία και η δεύτερη στην αγάπη. Νομίζω ότι ως σεναριογράφος πρέπει πρώτα να αποφασίσεις ποιο είναι το υποκείμενο θέμα αυτού που θέλεις να πεις και πάνω απ’ όλα ποιος θα είναι ο τόνος της ταινίας σου».
Αρα εφόσον στο «Τρούμαν» ο τόνος είναι δραματικός και στο «Αυτά που δεν λέγονται» πιο ανάλαφρος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το σενάριο εν πολλοίς στηρίζεται στον τόνο αυτού που εξαρχής θέλετε να πείτε;
«Ναι, διότι σκέφτεσαι με διαφορετικό τρόπο χαρακτήρες και πλοκή αν σκοπεύεις να γράψεις μια κωμωδία σε σύγκριση με το αν σκοπεύεις να κάνεις ένα δράμα. Οπως συμβαίνει με τη μουσική. Η χέβι μέταλ δεν είναι η ίδια με τα μπλουζ και η τζαζ δεν είναι η ίδια, για παράδειγμα, με ένα ποπ τραγούδι».
Ο «Τρούμαν» είναι επίσης μια ταινία στης οποίας την επιτυχία χρωστάτε πολλά καθώς πολλοί άνθρωποι την αγάπησαν. Σας «άλλαξε τη ζωή» όπως συνηθίζουμε να λέμε;
«Ο «Τρούμαν» και η επιτυχία του με βοήθησαν να κερδίσω την αναγνώριση σε πολλές χώρες όπου οι ταινίες μου, μέχρι τότε, δεν είχαν κυκλοφορήσει. Σκεφτόμουν πολύ αν θα συνεχίσω να κάνω δράματα αυτού του είδους, που αναμφίβολα θα μου έφερναν μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά είχα την επιθυμία να γράψω κωμωδία, και αυτό έκανα στις δύο επόμενες ταινίες μου, συμπεριλαμβανομένης αυτής».
Στο «Αυτά που δεν λέγονται» δοκιμάζεστε επίσης στη «σπονδυλωτή» ταινία με διάφορες αλληλένδετες ιστορίες. Αν σας ζητούσα να αναφέρετε τρεις από τις αγαπημένες σας «σπονδυλωτές» ταινίες, ποιες θα ήταν αυτές;
«Η «Μια νύχτα στον κόσμο» του Τζιμ Τζάρμους, τα «Πάντα γύρω από το σεξ» του Γούντι Αλεν και το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» του Νάνι Μορέτι».
Τέλος, είναι επίσης προφανές τόσο στο «Τρούμαν» όσο και στο «Αυτά που δεν λέγονται» ότι έχετε ιδιαίτερη αγάπη για τα σκυλιά. Πώς το ερμηνεύετε;
«Να σας πω την αλήθεια, οι γάτες μου ταιριάζουν περισσότερο. Αλλά μην το πείτε σε κανέναν…».
Aπό την Πέμπτη 15 Ιουνίου η ταινία «Αυτά που δεν λέγονται» με πρωταγωνιστές τους Αντόνιο ντε λα Τόρε, Τσίνο Νταρίν, Μαρία Λεόν, Αννα Καστίγιο κ.ά. θα προβάλλεται στις αίθουσες σε διανομή One From the Heart.
