Ολα ξεκίνησαν τυχαία: Ενα βράδυ, στην Ταράτσα του Φοίβου, ο Μιχάλης Ρέππας ακούει τον παραγωγό Ηλία Μαροσούλη να λέει «Ανοίγω το Αλσος». Αμέσως σκέφτεται ότι αυτός είναι ο ιδανικός χώρος να φιλοξενήσει την παράσταση «Το δικό μας σινεμά» που προϋπήρχε σαν ιδέα από τον ίδιο και τον Θανάση Παπαθανασίου. Αφού έκλεισε ο θίασος, δύο μήνες μετά το έργο ήταν έτοιμο.
Αφιερωμένο στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, «Το δικό μας σινεμά» πατάει στα χνάρια του «Βίρα τις άγκυρες», για το θέατρο, του «Πριν το χάραμα», για το λαϊκό τραγούδι, ή της «Τσινετσιτά», για τον Φελίνι και την Τσινετσιτά. «Αλλά και στον Αλέκο Σακελλάριο, από τον οποίο», λένε, «νομίζουμε ότι έχουμε παραλάβει τη δραματουργική σκυτάλη στη φαρσοκωμωδία. Οσο για το λεξιλόγιο, είναι μάλλον του Ελεύθερου Θεάτρου, της Ελεύθερης Σκηνής, του Φασουλή, της Παναγιωτοπούλου».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
