Αν κι έχει πίσω του είκοσι χρόνια στο θέατρο, ο Δημήτρης Λάλος είναι σήμερα ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς της εποχής – κι από τους πιο ταλαντούχους.
Θεατρική του βάση είναι το Tempus Verum – Εν Αθήναις (Γκάζι). Εκεί έχει προγραμματίσει 5 νέες παραγωγές, παράλληλα με τα θεατρικά εργαστήρια για ηθοποιούς που συνεχίζονται. Ενας καινούργιος χώρος στο Μεταξουργείο θα φιλοξενήσει τη νεοϊδρυθείσα Μικρή Ακαδημία Κινηματογράφου, για μαθήματα υποκριτικής στην κάμερα. Φέτος συνεργάζεται με τη γυναίκα του, την Ελενα Μαυρίδου, στην «Αλκηστη» του Ευριπίδη (θέατρο Χώρος – Βοτανικός). Εκείνη σκηνοθετεί και μαζί παίζουν προτείνοντας μια εκδοχή χωρίς συμβάσεις. Κι όταν γυρνούν σπίτι τούς περιμένει η πεντάχρονη κόρη τους.
Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
«Ψάχναμε τρόπους συνεργασίας. Οταν ήρθε η πρόταση από το Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ, άνοιξη 2022) για αυτό το αναλόγιο ξεκινήσαμε. Μας άρεσε αυτό που δημιουργήσαμε, δουλέψαμε τις λεπτομέρειες και το επαναφέραμε. Λόγω των γυρισμάτων λέω πολλά «όχι» στο θέατρο, γιατί δεν θέλω να εξαντλούμαι. Δεν θέλω να με πιάσει εργασιομανία, είναι ύπουλο πράγμα, γιατί μπορεί να σε κάνει να νομίζεις ότι όλα αυτά τα κάνεις για την οικογένεια και το παιδί σου. Πώς γίνεται να δουλεύεις για το παιδί σου και να μην το βλέπεις;».
Δύσκολη η οικογενειακή συνύπαρξη;
«Θέλει ωριμότητα. Κι αυτός ήταν ένας λόγος που δεν συνέβη νωρίτερα, αλλά μετά από οκτώ χρόνια που είμαστε μαζί. Μέσα σε αυτό το διάστημα εδραιώνεις και μια σχέση εκτός δουλειάς, έτσι ώστε να μπορείς να πάρεις τα καλά και να αφήσεις απ’ έξω τα άλλα. Δεν το καταφέρνεις πάντα, αλλά το προσπαθείς».
Η καθημερινότητά σας έχει μόνο θέατρο;
«Μιλάμε αρκετά στο σπίτι. Συνήθισα να ασχολούμαι με ένα θέατρο, από το διοικητικό-πρακτικό κομμάτι ως το υποκριτικό. Ξεκίνησα να παίζω από τα 18 μου και κάπως μου φαίνεται φυσιολογικό να έχω ένα θέατρο – αλλιώς δεν θα ξέρω τι να κάνω».
Η δημοσιότητα επηρεάζει τις επιλογές σας;
«Κάνω ένα είδος θεάτρου εδώ και είκοσι χρόνια που έχει έναν χαρακτήρα. Δεν ήρθε τώρα η ώρα να αλλάξω τον δρόμο μου. Ισα-ίσα ήρθε η ώρα να τον υποστηρίξω, και υπό αυτή την έννοια ανεβάζουμε την «Αλκηστη». Και γίνεται σε μια σύμπραξη με την Ελενα, των δύο θεάτρων μας, μια συσπείρωση ενέργειας. Από την άλλη, μου φαίνεται και λίγο τρελό να έχουμε από ένα θέατρο και να πάω να δώσω την ενέργειά μου αλλού. Ολες οι προτάσεις που μου έγιναν δεν μου είχαν γίνει παλαιότερα. Τώρα με ανακάλυψαν; Θέλω να μπορέσω να κρατήσω τον δικό μου χαρακτήρα. Δεν θέλω να χάσω την υπόστασή μου επειδή έκανα μια επιτυχία. Η επιτυχία έχει μέσα την τύχη, είναι μια ζαριά – έφερα εξάρες, του χρόνου μπορεί να φέρω ασόδυο. Δεν μπορώ να πορεύομαι με τα ζάρια».
Πώς προσεγγίσατε τον Αδμητο;
«Ο Αδμητος υπάρχει επειδή η Αλκηστις παίρνει τη θέση του στον θάνατο. Είχα διαβάσει μια έρευνα πως όταν μαθαίνεις κακά νέα για κάποιον που πεθαίνει, όποιος κι αν είναι αυτός, κάποια κύτταρα μέσα σου χαίρονται, σαν αίσθημα αυτοσυντήρησης – δεν ήμουν εγώ. Υπάρχει μια χαρά μέσα σε αυτό. Οπου είμαστε εμείς απουσιάζει ο θάνατος κι όπου είναι ο θάνατος απουσιάζουμε εμείς».
Γι’ αυτό και τον ερμηνεύετε θετικά;
«Ναι, έτσι μου βγήκε η προσέγγιση του χορού και της χαράς – όχι θλίψη. Ο θάνατος της Αλκηστης είναι ένα σημείο καμπής στην παράσταση. Οχι συμβατικά, ότι πέθανε η γυναίκα του και στενοχωρήθηκε, αλλά ότι πέθανε και χάρηκε. Πολλές φορές κάποιοι ντρέπονται να το αγγίξουν, ως ταμπού. Η τέχνη έχει ένα χρέος να μας πει την αλήθεια, όσο κι αν πονάει ή ξενίζει».
Μέσα από έναν μη ρεαλιστικό δρόμο…
«Φεύγοντας από το Επί Κολωνώ – που είχα κάνει διατριβή σχεδόν στο ρεαλιστικό θέατρο – και ανοίγοντας το δικό μου, δεν πήρα την τεχνική που είχα μάθει από τη δασκάλα μου, την Ελένη Σκόττη. Κάθε μου σκηνοθεσία είναι μια προσπάθεια να ανακαλύψω κάτι που δεν γνωρίζω. Εχω κάνει έξι σκηνοθεσίες – όσα χρόνια έχω το θέατρο. Δεν ασχολήθηκα με τον ρεαλισμό, αν και τον ξέρω πολύ καλά, το αποδεικνύω στον «Σασμό». Γιατί στην οθόνη η φόρμα του είναι αδιαμφισβήτητη. Είμαι σε φάση που αναζητώ να βρω τι είναι παραστάσιμο. Κι αυτό έχει ένα κόστος – όχι καλλιτεχνικό, οικονομικό. Γιατί μπορεί να μη με βρεις σε μια συμβατική παράσταση, αλλά σε κάτι που να δυσκολεύει το κοινό – αν κι αυτό είναι μια αυταπάτη. Γιατί το κοινό είναι έξυπνο. Οταν παίζω, παίζω για έξυπνους ανθρώπους. Ο τρόπος υποκριτικής μου είναι να κρύψω, όχι να αποκαλύψω. Ολοι έχουμε πει ψέματα με έναν τρόπο που δεν φαίνεται. Αυτό είναι η υποκριτική: Λέμε με απόλυτη αλήθεια ένα ψέμα. Για αυτό και δεν υπάρχει δύσκολο ή εύκολο για το κοινό. Ο,τι έχει αλήθεια, το καταλαβαίνουν όλοι».
Η επιτυχία σας στον «Σασμό» επηρεάζει τις μελλοντικές σας επιλογές;
«Κι εγώ το σκέφτομαι αυτό. Το τελικό είναι ότι θέλω να το απολαύσω. Δεν μπορώ ούτε πρέπει να αγωνιώ τόσο για το μέλλον. Απολαμβάνω αυτό που έχει έρθει, την επιτυχία. Είναι κρίμα να επιζητάς την επιτυχία και όταν έρθει να κάθεσαι να το σκέφτεσαι. Εχω πει πολλά «όχι» μέχρι να φτάσω να πω «ναι» στον «Σασμό». Είναι σημαντικό να μπορείς να τεντώσεις τόσο πολύ το τόξο ώστε όταν το αφήσεις να πιάσεις τον στόχο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός ο ρόλος θα με ακολουθεί, το έχω αποδεχτεί. Γιατί να με πειράζει; Ξέρω ότι αυτή η επιτυχία δεν είναι ένα πυροτέχνημα, δεν έγκειται στην τύχη αλλά στην ουσιαστική αγάπη και ενασχόληση με την τέχνη. Γνωρίζω ότι όταν παίζω δεν παίζω με τη γοητεία μου αλλά με την τεχνική μου».
Τι λέτε στην κόρη σας για όσα συμβαίνουν σήμερα;
«Παίζω μαζί της και μου λέει «και ποιος είναι ο κακός;». Είμαι πολύ χαρούμενος που βγαίνουν όλα αυτά στη φόρα, γιατί είμαι σίγουρος ότι υπήρχαν, απλώς δεν τα μαθαίναμε. Νομίζω ότι βρισκόμαστε στην πραγματική μετάβαση: Να αρχίσουμε να λύνουμε αυτές τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Αποκαλύπτεται το πράγμα. Και χαίρομαι που η κοινωνία έχει τη δύναμη, γυναίκες και άντρες, να το αποκαλύψει. Ελπίζω ότι ο φόβος της αποκάλυψης είναι πολύ σημαντικός, θα κάνει πολλούς να σταματήσουν. Και πολύ αργήσαμε. Αν δούμε 50-100 χρόνια πίσω τη θέση της γυναίκας, ενός εργάτη, σήμερα είμαστε καλύτερα. Αν το κοιτάξεις από μακριά θα δεις ότι προχωράμε μπροστά. Νομίζω ότι η κόρη μου όταν φτάσει στην ηλικία μου, τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα από ό,τι τα έζησα εγώ, ή η μάνα μου. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, αρκεί να κάνουμε δύο βήματα μπροστά κι έτσι να γίνουμε πιο φωτεινοί».
«Αλκηστη» του Ευριπίδη.Μετάφραση Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, σύλληψη- σκηνοθεσία Ελενα Μαυρίδου. Παίζουν: Ελενα Μαυρίδου, Δημήτρης Λάλος, Σωτήρης Τσακομίδης, Δήμητρα Κούζα, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Στέργιος Κοντακιώτης. Θέατρο Χώρος: Παρασκευή – Σάββατο (21.00), Κυριακή (19.00).
