«Εναν ύμνο για τον κόσμο που ζει στο περιθώριο» θέλει να κάνει με τα «Κόκκινα Φανάρια» ο Βασίλης Μπισμπίκης, στη νέα παραγωγή του θεάτρου Cartel. Βασισμένος στο ομώνυμο έργο του Αλέκου Γαλανού, μεταφέρει τη γνωστή (και από τον κινηματογράφο) ιστορία από τις πόρνες της δεκαετίας του ’50-’60 στις τραβεστί και τους τρανσέξουαλ του 2020.
Με τρόπο νατουραλιστικό, με τη λεκτική και τη σωματική βία να είναι εκεί, παρούσες, πάνω στη σκηνή, ο Μπισμπίκης στοχεύει σε ένα θέατρο ωμό, ρεαλιστικό και ποιητικό μαζί. «Παιδί» του κινηματογραφιστή Γιάννη Οικονομίδη, πιστεύει στο θέατρο του σοκ, στο θέατρο που (είθε) να μετακινήσει λίγο το κοινό, να το ξεβολέψει. Σαν να θέλει να ξεπεράσει τη γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα από το θέατρο. «Μακάρι να την καταργούσα με τις παραστάσεις μου», προσθέτει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
