Ηρθε με κομμένη την ανάσα από το Λος Αντζελες στην Αθήνα για μία μόνοημέρα προκειμένου να παραστεί στην πρεμιέρα της «Euphoria», της δεύτερης ταινίας που σκηνοθέτησε, με την οποία την περασμένη Τετάρτη σήκωσε αυλαία στο Ιντεάλ της Πανεπιστημίου το 31ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Αλλά για τη Βαλέρια Γκολίνο αυτό το ταξίδι-αστραπή «ήταν και μια καλή ευκαιρία για να ξαναδώ για λίγο τη μητέρα μου» μας είπε στη σύντομη συνάντηση που είχαμε στο λόμπι του ξενοδοχείου «Grande Bretagne». «Οι γονείς είναι πρώτα απ’ όλα οι μύθοι μας» λέει η Γκολίνο που λατρεύει τη μητέρα της. «Και μετά γίνονται οι γονείς μας. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις παραμένουν μύθοι και αυτό συμβαίνει με μένα και τη μητέρα μου». Είναι μάλιστα πολύ πιθανόν η μητέρα της να γίνει κάποια στιγμή ηρωίδα σε ταινία της. «Και είναι παράξενο γιατί συνήθως βάζω δικά μου πράγματα σε ιστορίες άλλων».
Η ζωή και
τίποτε άλλο
τίποτε άλλο
Κάπως έτσι λέει ότι λειτούργησε όταν έγραφε το σενάριο της «Euphoria» με τις Φραντσέσκα Μαρσιάνο και Βάλια Σαντέλα, συνεργάτιδές της και στην προηγούμενη ταινία που σκηνοθέτησε, το «Μέλι» (ζήτησε επίσης και τη συνεργασία του διάσημου ιταλού συγγραφέα Βάλτερ Σίτι). «Λέγαμε αληθινές ιστορίες που ξέραμε και είχαν εικόνες. Κάποιες από αυτές τις βρίσκαμε ενδιαφέρουσες, οπότε τις βάλαμε στην ταινία».
Η «Euphoria» αφορά δύο αδέλφια, τον Ματέο (Ρικάρντο Σκαρμάτσο), και τον μεγαλύτερό του Ετορε (Βαλέριο Μαστραντρέα). Η σχέση τους έχει φθαρεί μέσα στον χρόνο, όμως η ζωή τούς ξαναφέρνει κοντά. Πάσχουν και οι δύο από κάποια ασθένεια, ίσως με θανατηφόρα αποτελέσματα.
Είναι άραγε ο θάνατος αυτό που απασχολεί τη Βαλέρια Γκολίνο, λαμβανομένου υπόψη ότι στην προηγούμενη ταινία της, το «Μέλι», ασχολήθηκε με το ακόμη πιο επίμαχο θέμα της ευθανασίας; «Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής» θα πει η ίδια. «Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν μιλάμε συχνά για αυτόν. Είναι ένα θέμα που φοβόμαστε, ένα θέμα που αποφεύγουμε. Αρκούμαστε στον στυλιζαρισμένο θάνατο που τόσο εύληπτα μπορεί να προσφέρει ο κινηματογράφος. Ομως ο θάνατος μπορεί να γίνει ένα εργαλείο για να μιλήσει κανείς για την ελπίδα, την αγάπη, το θαύμα της ζωής. Δεν φοβάμαι να μιλήσω για τον θάνατο γιατί στην ουσία μιλώ για τη ζωή».
Αγάπη για την Ευρώπη,
απάθεια για την πολιτική
απάθεια για την πολιτική
Γεννημένη πριν από 53 χρόνια στην αγαπημένη της Νάπολι, η Γκολίνο λέει ότι δεν πέρασε τις δυσκολίες που έχουν περάσει πολλοί άλλοι ηθοποιοί στη θέση της. Διακρίθηκε από την αρχή, κερδίζοντας το Copa Volpi καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας 1986 για το «Storia D’ amore». Πέτυχε στο Χόλιγουντ («Ο άνθρωπος της βροχής» είναι ένα λαμπρό παράδειγμα), αλλά «ποτέ δεν ξέχασα ότι οι ρίζες μου βρίσκονται στην Ευρώπη, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στη Γαλλία· αυτό είναι το σινεμά που πάντα μου ταίριαζε».
Κλείνοντας την κουβέντα μας στο «Grande Bretagne» τη ρωτώ αν σκέφτηκε ποτέ να παίξει η ίδια στη «Euphoria» (δεν είχε παίξει ούτε στο «Μέλι»). «Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να με κοιτάζω» είπε. «Μου αρέσει όμως να με κοιτάζουν οι άλλοι. Μπορεί να μην έχει τύχει ακόμη να θέλω να δείξω το πώς με βλέπω. Η πρώτη ιδέα είναι πάντα να παίξει κάποιος άλλος αυτό που έχω σκεφτεί εγώ. Οταν βεβαίως με σκέφτονται οι άλλοι για τις ταινίες τους, λειτουργώ διαφορετικά, ιδίως αν πιστέψω ότι ο ρόλος μού ταιριάζει. Εκεί θα παλέψω για να τον κερδίσω!».
