Φορώντας καθαρά μαύρα κοστούμια και γραβάτα, ο Μπράιαν Επστάιν και ο προσωπικός του βοηθός κατεβαίνουν 18 απότομα σκαλοπάτια. O Eπστάιν βρίσκει τον χώρο τόσο σκοτεινό όσο είναι ένας «βαθύς τάφος, βρεγμένος, υγρός και δύσοσμος». Θα προτιμούσε να βρίσκεται σε ένα κονσέρτο στη Φιλαρμονική. Οι τέσσερις μουσικοί που βρίσκονται στη σκηνή τού είναι γνώριμοι. Τους θυμάται να περιπλανιούνται στους διαδρόμους του οικογενειακού του δισκοπωλείου, χαζολογώντας χωρίς καμία πρόθεση να προχωρήσουν σε αγορά. Εκείνη τη νύχτα ανάμεσα στα τραγούδια που ερμηνεύουν υπάρχουν στιγμές που γυρνούν την πλάτη τους στο κοινό, φωνάζουν, βρίζουν και προσποιούνται ότι χτυπούν ο ένας τον άλλον. Στο τέλος της παράστασης ο βοηθός του αναφωνεί: «Είναι απλά απαίσιοι». Συμφωνεί μαζί του και εκείνος. «Αλλά την ίδια στιγμή νομίζω ότι είναι υπέροχοι. Ας πάμε απλά να τους πούμε ένα γεια» απαντάει. «Καλησπέρα. Τι φέρνει τον κύριο Επστάιν στα μέρη μας;» ρωτά o Tζορτζ Χάρισον τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει ο θρυλικός μάνατζερ του συγκροτήματος, ο επονομαζόμενος πέμπτος Βeatle.
Ετσι ξεκινά το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου «One Two Three Four: The Beatles in Time», (εκδ. Fourth Estate) που μόλις κυκλοφόρησε στη Βρετανία, ακριβώς 50 χρόνια μετά τη διάλυση της μπάντας που άλλαξε τη μουσική. Συγγραφέας του είναι o γνωστός για το καυστικό χιούμορ του αρθρογράφος και κριτικός Κρεγκ Μπράουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
