«Γεννήθηκα καρατερίστας. Aπό μικρή ηλικία έπαιζα τους καρατερίστες. Φορούσα περούκες, έκανα μακιγιάζ, μου έβαζαν ρυτίδες και έλεγα, θυμάμαι, τότε «δεν θα μεγαλώσω να γίνω καρατερίστας πραγματικός;». Πέρασαν τα χρόνια και οι ρυτίδες έγιναν φυσικές και τώρα λέω «δεν θα μπορούσα να γυρίσω πίσω και να ξαναγίνω 20 ετών;».
nnn
Είναι μια ονειρική δουλειά το θέατρο, μια δουλειά που όταν την κάνεις με πάθος και με ήθος πληρώνει αυτά που δεν μπόρεσες να βρεις στη ζωή σου. Η δουλειά μάς κάνει να ισορροπούμε με αυτά που στη ζωή δεν κρατήσαμε στα χέρια μας. Ξέρεις, εγώ στη ζωή μου πιστεύω σε δύο πράγματα: στον έρωτα και στο θέατρο. Και τα δύο με έκαναν να χαρώ και να πληγωθώ.
nnn
Μετά την Κατοχή, στον Εμφύλιο, ήμουν στη Θεσσαλονίκη και έβλεπα τα μπουλούκια να δίνουν παραστάσεις πάνω σε κάτι βαρέλια και μετά να φεύγουν. Μου άρεσε που έφευγαν και τους ακολούθησα για ενάμιση χρόνο. Δεν ξαναγύρισα σπίτι. Δεν είχα τελειώσει ούτε το γυμνάσιο. Εμαθα ένα θέατρο που δεν θέλω να ξεχάσω.
nnn
Είχα τον σπόρο της αλλαγής και της επαναστατικότητας από τον πατέρα μου αλλά είχα την αγωγή από το σπίτι της μητέρας μου. Συνηθίζω να λέω ότι δεν είμαι γνήσιος αλλά μπάσταρδος. Δεν είμαι ούτε αστός ούτε επαναστάτης. Είμαι με τους επαναστάτες ως πνεύμα. Η ύλη μου όμως είναι με τους αστούς».
nnn
Κάποια αποσπάσματα από τις πολλές φορές που μιλήσαμε για «Το Βήμα».
nnn
Ο Γιώργος Μοσχίδης (φωτογραφία) πέθανε την παραμονή των Χριστουγέννων. Ηταν 87 ετών. Είχα την τύχη να τον ακούω να μιλάει με τη σοφία των ανθρώπων που ήξεραν να ζουν και να απολαμβάνουν το καθετί. Στο καλό…
