Η επέτειος συμπλήρωσης 80 χρόνων από τη γέννηση και 25 από τον θάνατο του σπουδαίου έλληνα δημιουργού γίνεται η αφορμή για να θυμηθούμε την οικεία τεχνική που εκείνος καθιέρωσε.
«Ακουμπούσε την πένα πάνω σ’ ένα τυχαίο σημείο της κόλλας και, τσίκι-τσίκι, όπως έλεγε – αυτό το τσίκι-τσίκι που θύμιζε τη μαγική λέξη σουσάμι του Αλή Μπαμπά -, τσίκι-τσίκι γέμιζε την κόλλα με παράξενα σχήματα, καμωμένα θα ‘λεγε κανείς από σταγόνες αίμα – το μαύρο, πικρό αίμα των παιδιών της γενιάς του, που μεγάλωσαν σ’ έναν κόσμο που δεν ενέκριναν και που ξέροντας πόσο δύσκολο ήταν να τον αλλάξουν, του γύριζαν την πλάτη». Ο Κώστας Ταχτσής είχε υπάρξει καλός φίλος του Αλέξη Ακριθάκη (1939-1994). Οταν λοιπόν τον κάλεσε ο Αλέξανδρος Ιόλας να γράψει ένα κείμενο για την έκθεση του εικαστικού που παρουσίαζε στο κοινό αυτή την τόσο οικεία αλλά και δύσκολη ως εικαστικό ιδίωμα τεχνική το 1971, εκείνος ήξερε ακριβώς πώς να χαρτογραφήσει την εμμονή του φίλου του. (Το κείμενο συμπεριλήφθηκε αργότερα στο βιβλίο «Η γιαγιά μου η Αθήνα κι άλλα κείμενα» το 1979).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
