Δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει ο θάνατος του Νίκου Αντύπα στην ελληνική μουσική. Εγινε αρχικά γνωστός ως ταλαντούχος ντράμερ σε μπάντες όπως οι Ιωνάθαν, οι Sounds, οι Osiris, οι Sunset, οι You Guys και, φυσικά, οι Socrates, όμως γνώρισε την καθιέρωση όταν στράφηκε στην ενορχήστρωση και, εν συνεχεία, στη σύνθεση. Η δουλειά του στα «Ζεστά ποτά» των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα το 1985 και το «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη λίγα χρόνια αργότερα έφερε έναν αέρα ανανέωσης στο ελληνικό τραγούδι με στοιχεία παρμένα από τον δυτικό ήχο και μια γενικότερη αντίληψη για τις μουσικές παραγωγές πιο global και εξωστρεφή σε σχέση με τους περισσότερους συναδέλφους του. Παραμένει εντυπωσιακό το γεγονός ότι και οι δύο αυτές κυκλοφορίες δεν ακούγονται πολυκαιρισμένες σήμερα.
Ως συνθέτης, τις πιο μεγάλες του επιτυχίες τις έκανε στη δεκαετία του ’90 με το «Δι’ Ευχών» (1992) της Χαρούλας Αλεξίου και το «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» (1997) με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη (τους στίχους σε αυτές τις δημιουργίες υπογράφει στην πλειονότητά τους η Λίνα Νικολακοπούλου). Πέραν των μεγάλων επιτυχιών, υπάρχουν εκεί και πιο βραδύκαυστα διαμάντια σαν τα «Καρέλια» και το «Post-Love». Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε απόπειρα για σίκουελ (το 1994 με το «Εϊ» και το 2000 με τις «Υδρόγειες σφαίρες»), όμως το κοινό δεν ανταποκρίθηκε με την ίδια θέρμη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
