Εκείνη τη μέρα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, έβρεχε πολύ. Το αυτοκίνητο στάθμευσε κάπου στον Κολωνό, λίγα μόλις μέτρα μακριά από ένα διατηρητέο κτίριο του 1914 που τράβηξε την προσοχή τους. Το λουκέτο στην πόρτα προσδιόριζε την κατάστασή του. Σχεδόν για έναν ολόκληρο αιώνα είχε λειτουργήσει ως δημόσιο σχολείο. «Το θυμάμαι ακόμα. Η βροχή σταμάτησε ξαφνικά και πάνω από το κτίριο, σαν αψίδα, απλώθηκε ένα αχνό ουράνιο τόξο. Του το επισήμανα ενθουσιασμένη και του είπα ότι μπορεί και να μην ήταν τόσο τυχαίο αυτό» είπε χαμογελαστή η σκηνοθέτρια και δασκάλα υποκριτικής Ελένη Σκότη. «Ναι, τώρα που το σκέφτομαι εκ των υστέρων, θα έλεγε κανείς ότι το ουράνιο τόξο μάς έδειξε τον δρόμο» συμπλήρωσε νοσταλγικά ο αρχιτέκτονας και σκηνογράφος Γιώργος Χατζηνικολάου.
Γνωρίζονται οι δυο τους πάνω από τριάντα χρόνια, είναι φίλοι και στενοί συνεργάτες. Και έχουν φτάσει πια να αλληλοσυμπληρώνονται «σε όλα τα επίπεδα», σε τέτοιον βαθμό μάλιστα ώστε έχεις την αίσθηση ότι ακούς μια ενιαία φωνή. Συναποτελούν, κοντολογίς, την αδιαχώριστη ψυχή της Ομάδας Νάμα και του Θεάτρου Επί Κολωνώ (η ομάδα όπως και το αντίστοιχο Studio Yποκριτικής προϋπήρχαν βεβαίως, απλώς από το 2000 η συγκεκριμένη «καλλιτεχνική συμπόρευση» απέκτησε και την «επίσημη έδρα» της) και εξακολουθούν μαζί (να μια λέξη εξόχως χαρακτηριστική για τους ίδιους) να διαγράφουν την ιδιαίτερη πορεία τους στον χώρο. «Ομαδικό πνεύμα» και «συλλογικό αποτέλεσμα» επαναλαμβάνουν διαρκώς, όποτε πρέπει να μιλήσουν για αυτό που κάνουν, κάτι που και έχει αναγνωριστεί και έχει αποκτήσει διάφορους επιγόνους στη σύγχρονη σκηνή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
