Ας θυμηθούμε μαζί πώς περιγράφει η Κάθριν, απευθυνόμενη στην οικονόμο Νέλι, τη σημαδιακή σχέση που καθόρισε απόλυτα τη ζωή της. «Η αγάπη μου για τον Χίθκλιφ είναι σαν τα αιώνια βράχια αποκάτω – λίγη ευχαρίστηση μου δίνει, αλλά αναγκαία […]. Είναι πάντα, πάντα στο νου μου. Δεν μου δίνει χαρά, όπως δεν μου δίνει χαρά ο εαυτός μου, αλλά είναι μέσα μου, σαν τον ίδιο τον εαυτό μου» διαβάζουμε στη μετάφραση του Αρη Μπερλή (εκδ. Αγρα, 1995). Ενδιαμέσως, στο ίδιο ακριβώς απόσπασμα του βιβλίου, που δεν είναι άλλο από τα Ανεμοδαρμένα ύψη (1847) της Εμιλι Μπροντέ, εντοπίζουμε την ανατριχιαστική φράση που συμπυκνώνει τρόπον τινά όλη τη ζοφερή γοητεία του, τη φράση που σχεδόν δύο αιώνες αργότερα εξακολουθεί να αντηχεί σπαραχτικά και κάπως αινιγματικά στ’ αφτιά μας.
«Νέλι, είμαι ο Χίθκλιφ» εξομολογείται η Κάθριν και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε, αφενός, αν μπορεί όντως να υπάρξει μια τέτοια αγάπη, «δαιμονική» όπως χαρακτηρίστηκε, και κατά πόσον, αφετέρου, είμαστε σε θέση να την αντέξουμε, μια αγάπη ξεχωριστή και καταστροφική συνάμα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
