«Μια βιογραφία δεν είναι μόνο τα πραγματικά, ιστορικά γεγονότα μιας ζωής. Μια βιογραφία είναι ακόμη όσα φαντάστηκε κανείς, άλλα και όσα του διέφυγαν και έμειναν ανεκπλήρωτα ως αίσθημα ματαίωσης». Συναντώ τη σκηνοθέτρια και χορογράφο Ζωή Χατζηαντωνίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, εκεί όπου Πέμπτη έως Κυριακή παίζεται η παράσταση «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» που σκηνοθετεί, βασισμένη πάνω στο πρόσωπο της βασίλισσας Αμαλίας, μιας γυναίκας που στιγματίστηκε για την ατεκνία της, αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Ο μύθος λοιπόν της πρώτης βασίλισσας της Ελλάδας ζωντανεύει επί σκηνής, με την ηθοποιό Εμιλυ Κολιανδρή να την ενσαρκώνει και τη Ρίτα Λυτού να κρατά τον ρόλο μιας επιμελήτριας ή μιας κυρίας επί των τιμών που τη φροντίζει. Η Αμαλία είναι στην παράσταση ένα «ζωντανό έκθεμα» που παρακολουθείται. Η Ζωή Χατζηαντωνίου δεν κάνει μια παράσταση βιογραφική. Αντίθετα, αποπειράται να συλλάβει μια Αμαλία στην ολότητά της, για όσα έπραξε και για όσα της διέφυγαν, δείχνοντας ότι η ίδια υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από τη στείρα απεικόνιση της γυναίκας με το βελούδινο κοντογούνι, τη μακριά φούστα και το φέσι στα μαλλιά που συνηθίσαμε στα παλιά αναγνωστικά και στα φθηνά σουβενίρ-κουκλάκια στα μαγαζιά πέριξ της Ακρόπολης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
