Αναβιώνοντας τον «Ιδομενέα»

Ο Τρωικός Πόλεμος έχει τελειώσει. Ο βασιλιάς της Κρήτης Ιδομενέας έπειτα από μακρόχρονη απουσία μπορεί επιτέλους να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το ταξίδι δεν θα είναι εύκολο, θα δοκιμάσει τις αντοχές του, τις ποιότητες του χαρακτήρα του, την ηθική του, τη σχέση του με τους ανθρώπους και με τους θεούς στους οποίους πιστεύει. Ολοι έξαλλου οι ήρωες του «Ιδομενέα, βασιλέα της Κρήτης» δοκιμάζουν τις αντοχές τους, σε ένα έργο όπου η opera seria συναντά το ψυχολογικό δράμα. Αυτόν τον χαρακτηρισμό, «ψυχολογικό δράμα», δίνει στην όπερα του Μότσαρτ και ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου, ο οποίος διευθύνει αλλά και σκηνοθετεί τη φιλόδοξη αναβίωσή της στο Ολύμπια – Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας. Η συμμετοχή διαπρεπών λυρικών τραγουδιστών, όπως του Κρίστιαν Ανταμ στον ομώνυμο ρόλο, της Μυρσίνης Μαργαρίτη στον ρόλο της Ιλιας, της Μυρτώς Παπαθανασίου στον ρόλο της Ηλέκτρας, της Μαίρης-Ελεν Νέζη στον ρόλο του Ιδάμανθη και του Βασίλη Καβάγια στον ρόλο του Αρβάκη, εγγυάται μια παράσταση αξιώσεων.

Παράσταση η οποία, την εποχή που γύρω μας αναζωπυρώνονται εθνικές έριδες και ξεσπάνε πόλεμοι, ακούγεται τρομακτικά επίκαιρη. «Στην ουσία έχουμε μια χώρα, την Κρήτη, που είναι σε μεταπολεμική κατάσταση» λέει ο Γιώργος Πέτρου εξηγώντας τη σκηνοθετική προσέγγισή του: «Υπάρχει ο πόλεμος στην Τροία, ο βασιλιάς λείπει δέκα χρόνια, οι άντρες λείπουν μαζί του, οι γυναίκες είναι μόνες τους. Φτώχεια και ανασφάλεια. Ο πόλεμος τελειώνει με θρίαμβο για τους Ελληνες, οι περισσότεροι όμως γυρνάνε ταλαιπωρημένοι, άλλοι σκοτώνονται, άλλοι δεν επιστρέφουν ποτέ. Εχουμε ένα δυστοπικό μεταπολεμικό σκηνικό, το οποίο τοποθετώ σε μια μελλοντική εποχή. Σε ένα μέλλον μακρινό, φουτουριστικό, έπειτα από μια καταστροφή όπου όλοι ζουν στα κτίρια του παρελθόντος: Το παλάτι του Ιδομενέα είναι ένα κτίριο ροκοκό, με αναφορές στην εποχή του Μότσαρτ, αλλά ταλαιπωρημένο, βομβαρδισμένο. Σε αυτόν τον κόσμο όπου υπάρχει συνεχώς η απειλή του πολέμου στήνεται ένα ψυχολογικό δράμα που αφορά τη σχέση του παλιού με το καινούργιο, τη σχέση των γονέων με τα παιδιά, την παρέμβαση του Θεού στην ανθρώπινη ζωή. Θεωρώ πως στον «Ιδομενέα», έργο σημαντικό από πολλές απόψεις, πρέπει να βάλεις τον θεατή να παρακολουθήσει την υπόθεση, όχι μόνο να ακούσει τις άριες που είναι ούτως ή άλλως εκπληκτικές».