Στη νέα του ατομική έκθεση στην Γκαλερί Σκουφά ο Θανάσης Μακρής ζωγραφίζει τοπία. Συγκεκριμένα, 30 πίνακες μικρών (30Χ40 εκ.) και μεσαίων (50Χ60 εκ.) διαστάσεων, ελαιογραφίες σε ξύλο, οι οποίες δημιουργήθηκαν τη χρονική περίοδο 2017-2020 άλλοτε εκ του φυσικού, άλλοτε από φωτογραφίες και άλλοτε από μνήμης. Αλλωστε οι τόποι στους πίνακές του – σε μεγάλο βαθμό η γενέτειρά του Καλαμάτα, η Πελοπόννησος των παιδικών του χρόνων, αλλά και η Νάξος της ενήλικης ζωής του – είναι βαθιά βιωμένοι. Αλλά και μόνο η αφορμή. Η αφορμή για να ζωγραφίσει πυκνές συνθέσεις φωτός, την παραμορφωμένη οπτική της πραγματικότητας όπως τη θολώνει και ενίοτε τη διαλύει το ανελέητο ελληνικό φως. Η αφαίρεση του Μακρή παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εκεί όπου το τοπίο χάνει τα αναγνωρίσιμα όριά του και γίνεται μόνο μια θολή σκιά του εαυτού του, με αποτέλεσμα ένας βράχος από τα Μετέωρα να μοιάζει με την καμάρα από ένα κυκλαδίτικο σοκάκι και ένα σύμπλεγμα σπιτιών με μια χαρούμενη σύναξη ανθρώπων.
Εάν σε αυτή τη ζωγραφική περιπέτεια σας φέρνει στο μυαλό το έργο παλιών ελλήνων ζωγράφων, δεν έχετε άδικο. Ο Μακρής «αναζητά να αγγίξει προτάσεις μιας άλλης τοπιογραφίας με προσωπικό ύφος, όπως έκαναν οι Νικόλαος Λύτρας, Κωνσταντίνος Μαλέας, Σπύρος Παπαλουκάς και Μιχαήλ Οικονόμου» σημειώνει στον μικρό κατάλογο της έκθεσης ο Τάκης Μαυρωτάς, ο διευθυντής του εικαστικού προγράμματος του Ιδρύματος Β. & Μ. Θεοχαράκη. Δεν είναι μια ασυναίσθητη επιρροή, ο Μακρής επιλέγει πολύ συνειδητά να συνεχίσει στα χνάρια των ζωγράφων των αρχών του 20ού αιώνα, καθώς, όπως λέει, η δική τους ζωγραφική παράδοση και κληρονομιά διακόπηκε απότομα και δεν βρήκε συνεχιστές. Ιδιαίτερα το παρεξηγημένο είδος της τοπιογραφίας, το οποίο «όταν ήρθε ο μεταμοντερνισμός το ισοπέδωσε. Το έχω πει κι άλλες φορές ότι είμαι οπαδός των μοντερνιστών-υπαιθριστών. Αυτοί δεν ήταν τοπιογράφοι αλλά ιχνηλάτες μιας μοντέρνας οπτικής, οι οποίοι έκαναν σπουδαία δουλειά με το ελληνικό φως. Αναγκάστηκαν να βρουν λύσεις για να αποτυπώσουν την επίδρασή του στο τοπίο, αλλά δεν υπήρξε συνέχεια στις αναζητήσεις τους. Γιατί ύστερα ήρθε η Γενιά του ’30 και άρχισε να ασχολείται με την παράδοση και με τον ανθρωποκεντρισμό made in Greece, όπως έκανε ο Μόραλης ή ο Τσαρούχης, οι οποίοι ήταν βέβαια σπουδαίοι ζωγράφοι (σ.σ.: ο Μακρής υπήρξε μαθητής του Μόραλη στην ΑΣΚΤ). Επειτα, η Γενιά του ’60 δεν μας βοήθησε εμάς της Γενιάς του ’80, υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ μας».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
