Μια διαφορετική προσέγγιση στην αρχαία τραγωδία επιχειρεί ο Μιχάλης Σαράντης μέσα από τον «Αίαντα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη. Ο ηθοποιός ερμηνεύει όλους τους ρόλους μέσα από ένα παιχνίδι με ζωγραφιές που «γεννιούνται» εκείνη την ίδια στιγμή και αμέσως γίνονται εργαλείο διαλόγου με το κείμενο και εντάσσονται στην παράσταση.
Ο Σαράντης μαζί με τον ζωγράφο Απόστολο Χατζαρά ανεβαίνουν επάνω στη σκηνή, όπου είναι καθισμένο και το κοινό, με θέα την άδεια πλατεία με τα κόκκινα καθίσματα του θεάτρου Βεάκη. Αυτή η οπτική, πρωτόγνωρη για τους θεατές, δημιουργεί εξαρχής μια διαφορετική συνθήκη. Και όταν στη συνέχεια ο ηθοποιός μέσα από τους ρόλους θα κατέβει στην πλατεία και θα ξεχυθεί στα καθίσματα, μια πρώτη ανατροπή θα έχει συντελεστεί. Εχει ήδη προηγηθεί μία ακόμα, από την επιλογή του έργου: Στον «Αίαντα» ο ομώνυμος ήρωας αυτοκτονεί στη μέση του δράματος, και η συνέχεια ανήκει στους υπόλοιπους ρόλους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
