Ο 67χρονος Μισέλ Ουελμπέκ, ο πλέον αποτελεσματικός «προβοκάτορας» της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας, έχει ήδη ξεπεράσει την τριακονταετία ως δημόσιο πρόσωπο. Σε τούτη την όλο και πιο θυελλώδη πορεία, η οποία περιλαμβάνει το κορυφαίο Βραβείο Goncourt (για το μυθιστόρημα Ο χάρτης και η επικράτεια του 2010) και εξακολουθεί να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, δεν κέρδισε μόνο αφοσιωμένους οπαδούς, αναγνώστες των κειμένων του, αλλά απέκτησε και ό,τι ο ίδιος αποκαλεί συχνότατα, με κάποια δόση υπερηφάνειας ενδεχομένως, «οι εχθροί μου». Πρόκειται μάλλον για μια ετερόκλητη ομάδα αντιπαθούντων που, δίχως αμφιβολία, άρχισε να διευρύνεται στις αρχές του αιώνα μέσα από κάθε νέα «πολεμική» στην οποία ο Ουελμπέκ φρόντιζε να εμπλακεί, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, είτε με το έργο του είτε με τις γνώμες που διατύπωνε για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Ως γνωστόν, έχει κατηγορηθεί για πολλά πράγματα, μεταξύ άλλων, ότι είναι «μισογύνης», «φασίστας» (ή «ακροδεξιός») και «ισλαμοφοβικός». Διαβάζοντας το εφετινό βιβλίο Κάποιοι μήνες της ζωής μου το οποίο κυκλοφόρησε γρήγορα και στα ελληνικά, διαπιστώνουμε πως ο Ουελμπέκ (ή, εν πάση περιπτώσει, ο σημερινός Ουελμπέκ) δεν ανήκει εντελώς στην κατηγορία εκείνων που δεν ιδρώνει καθόλου το αφτί τους, αν και, δικαιολογημένα ίσως, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίζει ίσαμε τώρα το ακριβώς αντίθετο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
