Την πεζογραφία του Δημήτρη Καρακίτσου διατρέχουν πολλαπλά ρεύματα: από τη συνομιλία με διακεκριμένους τόπους της αρχαιοελληνικής και της χριστιανικής γραμματείας μέχρι την είσοδο και την άνοδο επί της αφηγηματικής σκηνής ενός ποικιλώνυμου πλήθους εξερευνητών, ζωολόγων και φυσικών, που συναντιούνται με ένα εξίσου εκτεταμένο σπιράλ συγγραφέων, μεταξύ των οποίων ο Δάντης, ο Λουκιανός, ο Καβαλκάντι, ο Σολωμός και ο Καρυωτάκης. Στα πεζά του Καρακίτσου θα βρούμε ακόμα επανειλημμένες αναφορές σε μουσικούς (τον Βίλλα-Λόμπος, τον Πουλένκ, τον Τάνσμαν και τον Μιγιώ) ή γκάμες με ονόματα και θέματα αντλημένα από τις πιο διαφορετικές ιστορικές εποχές (Αγριππίνα και ναζιστικός αποκρυφισμός). Συμφύροντας ξανά και ξανά τα αποκλίνοντα στοιχεία του ετερογενούς υλικού του, ο Καρακίτσος κινείται ανάμεσα στον ρεαλισμό, το φανταστικό, το υπερρεαλιστικό και το παράλογο, σε ένα τοπίο όπου η ακατάπαυστη εξάρθρωση και η επίμονη παρωδία δεν καταλήγουν ακριβώς σε κωμωδία. Η ένταση των πεζών του απορρέει πρωτίστως από τη μεγάλη κινητικότητα και την παρανοϊκή πολυσυλλεκτικότητα της δράσης τους, με ήρωες-μαριονέτες, που έχουν εναποθέσει καθ’ ολοκληρίαν τις τύχες τους στη βούληση του συγγραφέα-γεννήτορά τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
