«Υπάρχει και χαρούμενη εξορία»

Ο Μοχάμεντ Μπουγκάρ Σαρ κινείται ανάμεσα σε δύο παραδόσεις, την αφρικανική και την ευρωπαϊκή. Αλλά γράφει στη γαλλική γλώσσα. «Ασφαλώς, η γλώσσα στην οποία δημιουργεί ένας συγγραφέας είναι το σπίτι του. Στην περίπτωσή μου όμως το σπίτι αυτό δεν είναι πάντοτε ήρεμο και ειρηνικό, έχει και εντάσεις ενίοτε. Κύριο μέλημά μου είναι να διεξάγεται ένας ισορροπημένος διάλογος μεταξύ των γαλλικών και των γλωσσών που μιλώ στη Σενεγάλη, στα ουολόφ ή στα σερέρ. Προσηλώνομαι στον συγκεκριμένο διάλογο ακόμη κι όταν δεν είναι ομαλός, ξεφεύγει και γίνεται σκληρός. Τα γαλλικά δεν είναι η μητρική μου γλώσσα, είναι η γλώσσα του εγκεφάλου μου που πρέπει να συνομιλήσει με τις άλλες που βγαίνουν από τα σωθικά και το στήθος μου, συνδεδεμένες καθώς είναι με την παιδική μου ηλικία και την ταυτότητά μου. Θέλησα, με την «Πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων», να αισθανθούν οι αναγνώστες ότι σε αυτά τα γαλλικά ενυπάρχει οργανικά και μια άλλη κουλτούρα». Από το μυθιστόρημα του Μοχάμεντ Μπουγκάρ Σαρ δεν θα μπορούσε να λείπει, ευρύτερα, και η διάσταση της εξορίας. «Προσωπικά, πριν από δέκα χρόνια, ένιωθα την εξορία. Ξέρετε, είναι και αντικειμενικό, είσαι μακριά από τον τόπο σου. Θα έλεγα όμως ότι αυτό δεν ισχύει πια. Είμαι ένας σενεγαλέζος συγγραφέας που ζει στο Παρίσι, στη Γαλλία, και έχει βρει παρηγορητικό καταφύγιο στη λογοτεχνία. Στη χώρα όπου δημιουργώ δεν νιώθω την εξορία. Καμιά φορά λέω ότι υπάρχει και χαρούμενη εξορία, εκείνη που επιλέγεις. Χαρά για μένα, πάντως, είναι τα βιβλία, τα μυθιστορήματα που διαβάζω και τα άλλα, εκείνα προσπαθώ να γράψω».