Υπαρξιακή δηλητηρίαση

«Πρόκειται όμως να πεθάνω σε λίγες ώρες, αυτό θα γίνει, έτσι δεν είναι; Είναι παράξενο που είμαι τόσο ήρεμη». Ασφαλώς και είναι παράξενο. Εν προκειμένω όμως δεν είναι το μόνο, αντιθέτως, ετούτη η αλλόκοτη ιστορία βρίθει παράξενων καταστάσεων, εικόνων και αισθημάτων. Εδώ όλα προβάλλονται τρομακτικά και μολυσμένα, βγαλμένα σαν από εμπύρετο και σκοτεινό όνειρο, σαν από αρρωστημένο εφιάλτη με σάρκα και οστά. Αυτή που μιλάει – παραμιλάει, για την ακρίβεια – είναι η Αμάντα, μια νεαρή και εξασθενημένη γυναίκα που νοσηλεύεται στο δωμάτιο ενός επαρχιακού νοσοκομείου, στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Βρισκόμαστε, κατά τα λοιπά, σε έναν «άκρως επισφαλή» τόπο, τεσσερισήμισι ώρες μακριά από την πρωτεύουσα, η οποία μπορεί να μην αναφέρεται αλλά πρόκειται μάλλον για το Μπουένος Aϊρες. Γονατισμένο κοντά στο κρεβάτι της Αμάντας, αφήνοντας τα λόγια του να εισχωρούν σιβυλλικά στο αφτί της, είναι ένα μικρό αγόρι. Παράξενο κι αυτό, προφανώς. «Ψάχνουμε σκουλήκια, κάτι που μοιάζει πολύ με σκουλήκια, και την ακριβή στιγμή που αγγίζουν το σώμα σου για πρώτη φορά» λέει κάποια στιγμή ο Νταβίντ. Αυτό είναι το όνομά του. Μολονότι γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν έχουν κάποια συγγένεια οι δυο τους. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο συνδέονται, στο σύντομο αλλά ρυθμικότατο κείμενο της Σαμάντα Σβέμπλιν, είναι εξόχως μεταφυσικός και θα αποδειχθεί ανατριχιαστικός, ενδεχομένως, για αρκετούς αναγνώστες. Η φασματική γραφή της 42χρονης αργεντινής συγγραφέως διαθέτει κινηματογραφική δεινότητα και μια σχεδόν γοτθική υποβλητικότητα. Αναπτύσσεται μάλιστα με μια σφοδρότητα η οποία, στο πλαίσιο του συγκεκριμένου έργου, λαμβάνει τα χαρακτηριστικά κυκλωτικής απειλής και δημιουργεί ατμόσφαιρα ψυχολογικού θρίλερ. Η Απόσταση ασφαλείας (Distancia de rescate, 2014) είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Σαμάντα Σβέμπλιν και μας πείθει ότι αξίζει κανείς να παρακολουθήσει με εξημμένη προσοχή τη μελλοντική λογοτεχνική της πορεία.