Οι ήρωες της Αντζελας Δημητρακάκη βρίσκονται μονίμως στα μαχαίρια με τους γονείς, τους συζύγους, τους εραστές, τα παιδιά και τις καριέρες τους, όπως και με το εγκατεστημένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που εμπεριέχει όλα τα προηγούμενα. Μπορεί να είναι εναλλακτικοί ή ακόμη και κοινοβιακοί, αν είναι να μιλήσουμε για την ιδεολογική τους ταυτότητα, αλλά η βαθύτατη αντίθεσή τους με ό,τι τους περιβάλλει δεν εκκινεί από την ακτιβιστική τους ορμή: πηγάζει, αντιθέτως (και αυτό ακριβώς είναι που κάνει την πεζογραφία της Δημητρακάκη σημαντική), από μιαν εγγενή εσωτερική δίνη, από ένα μοιραίο στροβίλισμα του καθημερινού τους βίου, που μπορεί είτε να καταβυθιστεί στην άβυσσο είτε να ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει απεγνωσμένα προς έναν μαύρο ουρανό. Στο καινούργιο της μυθιστόρημα η συγγραφέας οδηγεί στα όριά της την πορεία αυτής της διαρκούς συντριβής με το οιονεί ημερολόγιο μιας προαναγγελθείσης αυτοκτονίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
