Οι επιλογές μου, με μοναδικό κριτήριο το αναγνωστικό γούστο μου και τη χαρά που πήρα από κάθε βιβλίο. Και φυσικά με τον περιορισμό των λέξεων που έχω. Αδιαφόρησα για την αντιπροσωπευτικότητα (εκδοτικών οίκων). Στην ελληνική πεζογραφία, με πλήρη συνείδηση, το μυθιστόρημα Πύλη εξόδου της Μάρως Δούκα (Πατάκης) και το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Είμαι όσα έχω ξεχάσει του Ηλία Μαγκλίνη (Μεταίχμιο). Στην ποίηση, η Ομήρου Ιλιάδα του Μιχάλη Γκανά (Μεταίχμιο), με οδηγό τη δημοτική παράδοση, και η συλλογή Ιδρωσα να το πω της Μαρίας Κοπανίτσα (Πόλις), τολμηρή, άμεση, αφηγηματική. Στην ιστορία, Ελλάδα, μια χώρα παραδόξως νεωτερική του Γιάννη Βούλγαρη (Πόλις) και Ο πλούτος της Ελλάδας του Κώστα Κωστή (Πατάκης), βιβλία-εργαλεία. Επίσης, Λεονάρντο και Μακιαβέλι του Πατρίκ Μπουσρόν (Πόλις), του επιδραστικότερου γάλλου ιστορικού – ένας άλλος τρόπος να κάνεις ιστορία. Κι ακόμη Ο κόκκινος λιμός της Αν Απλμπαουμ (Αλεξάνδρεια). Στη βιογραφία, Σπυρίδων, ο άλλος Τρικούπης της Λύντιας Τρίχα (Πόλις). Στον δοκιμιακό λόγο, τα Ελευθεριακά γραπτά του Αλμπέρ Καμύ (Καστανιώτης), ένας επίκαιρος κειμενικός διάλογος με τους αντεξουσιαστές της εποχής του. Στο πολιτικό-κατασκοπευτικό θρίλερ, Ενας έντιμος άνθρωπος του Τζον Λε Καρέ (Bell) – η αποθέωση της μαστοριάς. Στη μεταφρασμένη λογοτεχνία πολλοί οι τίτλοι: Οικογενειακό Λεξικό της Ναταλίας Γκίνζμπουργκ (Καστανιώτης), η επανανακάλυψη μιας μεγάλης ιταλίδας συγγραφέως. Απαντα τα πεζά του Μπρούνο Σουλτς (Καστανιώτης). Το κουαρτέτο του Χάρλεμ του Τζέιμς Μπόλντουιν (Πόλις). Πλατεία Χανγκόβερ του Πάτρικ Χάμιλτον (Στερέωμα). Γκίλιαντ της Μέριλιν Ρόμπινσον (Μεταίχμιο). Τέλος στο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, που είναι κι αυτό λογοτεχνικό είδος, Η τελευταία μπλόφα των Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτωρίας Δενδρινού (Παπαδόπουλος).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
