Τρομοκρατία και πολιτική

Ολο και περισσότεροι έλληνες συγγραφείς μπαίνουν στην αστυνομική λογοτεχνία, γράφοντας επιτυχημένα ή μη μυθιστορήματα. Οι νεότεροι από αυτούς είναι επηρεασμένοι από τα σκανδιναβικά – έχουν εξαπλωθεί και στον αγγλοσαξονικό κόσμο -, με τα ποικίλα τεχνάσματα προς εντυπωσιασμό του αναγνώστη, αλλά και από τις τηλεοπτικές σειρές τύπου «CSI». Οι λιγότερο νέοι εμπνέονται από τους κλασικούς, την Αγκαθα Κρίστι, τον Ρέιμοντ Τσάντλερ, τον Ζορζ Σιμενόν, τον Γιάννη Μαρή, καθώς τους απωθούν τα νέα λογοτεχνικά ρεύματα που αποτελούν μόδα, η οποία κάποια στιγμή μάλλον θα περάσει. Ο Νίκος Εμμ. Σίμος, που γεννήθηκε στην Αθήνα, πτυχιούχος της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δημοσιογράφος με μακρά θητεία σε εφημερίδες και περιοδικά (Καθημερινή, «Οικονομικός Ταχυδρόμος», Ελεύθερος Τύπος, Παραπολιτικά κ.ά.), στο πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα, το Ενα πιστόλι για υπογραφή (εκδ. Κάκτος), αντλεί την έμπνευσή του από την κλασική αστυνομική λογοτεχνία.

Η τριτοπρόσωπη αφήγηση αρχίζει στην Αθήνα με τη συνάντηση ενός μοναχού του Αγίου Ορους και ενός φίλου του που επιθυμεί να μεταβεί εκεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως κοσμικός. Στη συνέχεια γνωρίζουμε τον αστυνόμο Νικόδημο Γρέκα, «Νίκι» για τους φίλους του, «Πουαρό» για τους ζηλόφθονους συναδέλφους του. Ο Γρέκας, πτυχιούχος Νομικής, προβληματίζεται για τη δολοφονία δύο αστυνομικών και τον τραυματισμό στα πόδια ενός πρώην βουλευτή και νυν στελέχους πολυεθνικής εταιρείας από μέλη μιας τρομοκρατικής ομάδας. Η συνέχεια είναι λίαν αιματηρή. Ευθύς εξαρχής ο Νίκος Σίμος μάς εισάγει στον κόσμο των τρομοκρατικών ομάδων στην Ελλάδα, των οποίων τα μέλη συνεχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με αίμα ή με υλικές ζημιές, για να τιμωρήσουν τους κακούς πολιτικούς, οι οποίοι εξυπηρετούν το «μεγάλο κεφάλαιο». Ο συγγραφέας ως ανώνυμος αφηγητής, γνώστης των τεκταινομένων στην ελληνική επικράτεια, δηλώνει τον αποτροπιασμό του για τους τρομοκράτες βάζοντας στο μυαλό του ήρωά του ποικίλες σκέψεις για «τα διεστραμμένα μυαλά» ορισμένων αριστεριστών.