Το καινούργιο μυθιστόρημα του Χρήστου Αστερίου κινείται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από τα προηγούμενα βιβλία του, που ανήκουν στη λογοτεχνία του φανταστικού και της δυστοπίας. Η Θεραπεία των αναμνήσεων αποτελεί αυτό που λέει ο τίτλος της: μια τριπλή σπουδή μνήμης – μνήμη του εαυτού, μνήμη του οικογενειακού περίγυρου και μνήμη μιας ιδιαίτερα δύσκολης σχέσης με τον πατέρα. Ο Μάικ Μπουζιάνης, ελληνικής (εκ πατρός) και ιρλανδικής (εκ μητρός) καταγωγής, που δεν έμαθε ποτέ καλά ελληνικά, ζει στη Νέα Υόρκη. Δυσλεκτικός, πρώην ηθοποιός της stand up comedy και νυν επιτυχημένος συγγραφέας κωμικών ιστοριών, αντιμετωπίζει, όντας πια μεσόκοπος, εμπλοκή με το γράψιμο. Υποφέρει επιπλέον από αλκοολισμό, υποχρεώνεται να χωρίσει και υφίσταται σφοδρές κρίσεις πανικού. Αυτή είναι η διαδρομή που παρακολουθούμε στο πρώτο μέρος του βιβλίου, κατά τη διάρκεια της οποίας (και μετά την αποτοξίνωσή του) ο Μάικ θα αναλάβει να διδάξει στο πανεπιστήμιο, απαντώντας σε όλη την προγενέστερη αταξία με μια θαυμαστή ισορροπία μεταξύ υψηλής και μαζικής κουλτούρας, όπως και με έναν αναζωογονητικό έρωτα.
Το δεύτερο μέρος μάς πηγαίνει στην παιδική, την εφηβική και τη νεανική ηλικία του Μάικ με μια περιήγηση στις πολυεθνικές κοινότητες των μεταναστών, αλλά και στις πρώτες ερωτικές και φιλικές του εμπειρίες. Παράλληλα, ξετυλίγεται η ιστορία του ανθοπώλη πατέρα του, η αδυναμία συνεννόησης με την οικογένεια, η φυγή από το σπίτι και ο πατρικός θάνατος που επιφυλάσσει ως κληρονομιά ένα κουτί με τα άπαντα των πρώτων εκδόσεων των βιβλίων του Μάικ και μια σειρά φωτογραφιών οι οποίες θα οδηγήσουν στο τρίτο μέρος και στο ταξίδι του ήρωα στην Αθήνα, όπου θα ανακαλύψει έναν γονιό με άλλο όνομα, σε ένα παράνομο και σκοτεινό πλαίσιο (όπου κι ένας ανεξιχνίαστος φόνος), τροφοδοτημένο από τις εικόνες του Πειραιά και της τζαζ της δεκαετίας του 1950. Αλήθεια ή ψέματα; Φάρσα του πατέρα από τη σιωπή του τάφου ή ψήγματα ενός όντως διαφορετικού βίου θαμμένου στο απώτατο παρελθόν; Κανείς δεν μπορεί να το πει. Από τους δύο αυτόπτες μάρτυρες ο ένας είναι εξόφθαλμα αναξιόπιστος και ο άλλος πάσχει από προχωρημένη άνοια. Δεν έχει όμως σημασία. Η μνημονική επεξεργασία έχει συντελεστεί και ο πατέρας έχει κερδίσει με την εναλλακτική εκδοχή της ζωής του τον γιο, που επιτέλους ξαναγράφει – αυτή τη φορά μια αυτοβιογραφική (και όχι μια κωμική) εξιστόρηση η οποία εξασφαλίζει ένα στερεότερο βάθρο για το σύνολο της ύπαρξής του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
