Η πρόσφατη σχετικά απώλεια δύο σημαντικών μας ποιητριών (Κική Δημουλά, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ), με τις οποίες «άδειασε» κατά κάποιον τρόπο το τοπίο της ελληνικής ποίησης, υπογράμμισε πως η θέση των γυναικείων φωνών στην ποίησή μας είναι πολύ σημαντική. Τρεις αξιόλογες τέτοιες φωνές παρουσιάζουμε σήμερα.
«Είναι η κατάδυση επαυξημένη δύση / με ένα «κατά» παρέα, γιατί είσαι μόνος»: έτσι ξεκινά το βιβλίο της Χρύσας Ευστ. Αλεξοπούλου που, επικεντρωμένο αυστηρά στο θέμα του τίτλου, αναπτύσσεται σε τρεις ενότητες (Κατάδυση στο υγρό στοιχείο, Κατάδυση εντός, Κατάδυση στο επέκεινα). Το θέμα της είναι αυτή ακριβώς η μοναχική κατάδυση στην απεραντοσύνη του ρευστού στοιχείου της ανάμνησης, της ηλικίας, της επιθυμίας, της ελευθερίας προπαντός. Πρόκειται, βέβαια, για μια αποφασισμένη βουτιά στο συμβολικό στοιχείο του νερού, για το οποίο άλλοτε σημαντικότερο είναι το σκοτεινό βάθος και άλλοτε το αναστοχαστικό καθρέφτισμα του εαυτού. Αυτή η κάθοδος με τα ξεχωριστά της εσταντανέ, που άλλοτε δηλώνουν περιπλάνηση, ενίοτε δραπέτευση και άλλοτε απόσυρση, μια που ο τόνος γενικότερα του βιβλίου δεν είναι απλώς στοχαστικά εξομολογητικός αλλά συνολικά απολογιστικός, καταλήγει σε μια αποδοχή της ζωής. Κατέρχεσαι για ν’ ανέβεις στο Φως, αυτό είναι το συμπέρασμα της Αλεξοπούλου, η οποία στην πιο ώριμή της στιγμή βγαίνει αλώβητη από την κατάδυσή της στα, επικίνδυνα για την ποίηση, νερά του στοχασμού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
