Σε μια εποχή που η ζωή περνά μέσα από οθόνες, χτίζουμε την πραγματικότητα βασιζόμενοι όλο και περισσότερο σε εικόνες. Αυτό που δείχνει η εικόνα είναι όμως αυτό που διατείνεται ότι δείχνει; Μαζί με τα fake news μάς κατακλύζουν και fake pictures, στα εξώφυλλα των περιοδικών, στην τηλεόραση, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενίοτε και στην ειδησεογραφία. Με ποιους τρόπους αναπαριστά μια εικόνα την πραγματικότητα και με ποιες μεθόδους μάς εξαπατά; Και από την άλλη, πόσο επηρεάζει το δικό μας «βλέμμα» αυτό που βλέπουμε και τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνουμε το περιεχόμενο μιας εικόνας; Τα ερωτήματα αυτά απασχολούν επιστήμονες της όρασης και θεωρητικούς της τέχνης αιώνες τώρα, μην ξεχνάμε την περίφημη συζήτηση περί ζωής, τέχνης και μίμησης στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Ο Αυστριακός Ερνστ Γκόμπριχ (1909-2001), από τους κορυφαίους ιστορικούς τέχνης του 20ού αιώνα, συγγραφέας του μνημειώδους Χρονικού της τέχνης (ΜΙΕΤ, 1998), καταπιάνεται με τη συζήτηση αυτή στο βιβλίο του Τέχνη και ψευδαίσθηση, μια μελέτη για την ψυχολογία της εικαστικής αναπαράστασης. Πρωτοεκδομένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νεφέλη το 1995 και εξαντλημένο εδώ και δεκαετίες, το βιβλίο, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα αγγλικά το 1960, παραμένει ενεργό – ίσως ακόμη περισσότερο στην εποχή των προσομοιώσεων και της εικονικής πραγματικότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
