Με το μυθιστόρημά του Η λάσπη (2014), ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος έχει δείξει τον τρόπο με τον οποίο ένας Βορειοηπειρώτης πασχίζει να βολέψει την εικόνα της Αθήνας στα αισθήματά του, ενώ ταυτοχρόνως ψάχνει τους δρόμους μέσα από τους οποίους θα ορίσει την ταυτότητά του σε ένα σαφώς άξενο περιβάλλον. Η κακοδαιμονία, ωστόσο, του ήρωα και η συνεχής ροπή του προς την καταστροφή δεν προκύπτουν μόνο ως αποτέλεσμα του αποκλεισμού του από την κοινωνία υποδοχής, αλλά πρωτίστως ως προϊόν ενός παραλυτικού εγκλωβισμού στην κόλαση του εαυτού του. Με τη συλλογή διηγημάτων του Τραμπάλα (2016) ο συγγραφέας σπεύδει να παραμερίσει το θέμα της μετανάστευσης, κρατάει, όμως, από την προηγούμενη δουλειά του τα πάθη της διαταραγμένης προσωπικότητας, σφραγίζοντας και πάλι τους ήρωές του με ένα ανεξίτηλο σημάδι από το παρελθόν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
