Πενήντα οκτώ χρόνια πέρασαν από την πρώτη έκδοση του Περί ηρώων και τάφων του Ερνέστο Σάμπατο, που πέθανε στα εκατό του χρόνια το 2011. Κι όπως συμβαίνει με τα μεγάλα μυθιστορήματα, ο χρόνος μοιάζει σαν να μην πέρασε από πάνω του. Η φθορά δεν άφησε ανέγγιχτα ακόμα και τα κορυφαία έργα του λεγόμενου μαγικού ρεαλισμού και των μειζόνων εκπροσώπων του λατινοαμερικανικού el boom της δεκαετίας του 1960. Οχι όμως κι αυτό το μυθιστόρημα του Σάμπατο, ο οποίος είχε σοβαρές ενστάσεις για το έργο των συγγραφέων του μαγικού ρεαλισμού, που το θεωρούσε στείρο και επιφανειακό. Δεν είναι επομένως τυχαίο που εκτιμούσε τον Μπόρχες σαν ποιητή (όχι όμως και σαν πεζογράφο) – και πολύ περισσότερο σαν δοκιμιογράφο. Η κρίση είναι άδικη – και φυσικά ο αναγνώστης, σήμερα ειδικά, δεν χρειάζεται να την παίρνει τοις μετρητοίς -, όμως εξηγεί το σκεπτικό το οποίο κυριαρχεί στο δικό του έργο. Τόσο στα μυθιστορήματα όσο και στο πλήθος των εξαίρετων δοκιμίων του.
Ο εξοικειωμένος με το δοκιμιακό έργο του Σάμπατο δεν θα δυσκολευθεί να βρει τον δοκιμιογράφο κάτω από τον απαράμιλλο αφηγητή στο μυθιστόρημα αυτό, όπως και στα άλλα δύο πρώτης γραμμής μυθιστορήματα του ιδίου: το Τούνελ και το Αββαδών ο εξολοθρευτής. Και όσοι γνωρίζουν λίγο-πολύ τον βίο του συγγραφέα θα θαυμάσουν τον τρόπο μέσω του οποίου αυτοβιογραφείται εδώ. Το τελικό αποτέλεσμα βεβαίως είναι ένα έργο απίστευτου βάθους και γοητείας, που κρατά τον αναγνώστη πάνω στη σελίδα από την πρώτη παράγραφο ως το μελαγχολικό του τέλος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
