«Το να είσαι μοναχικός είναι συνείδηση»

^«Τώρα δεν υπάρχει κανείς που να θυμάται πως υπήρξα». Μια 72χρονη γυναίκα, η Αμφιτρίτη (Ρίτα) Βράνη, κάθεται στο καφενείο ενός ευγενέστατου Πακιστανού στην οδό Αχαρνών και ατενίζει ανέκφραστη, στην απέναντι μεριά του δρόμου, το παρελθόν της, εκείνο το «μέγαρο» όπου έζησε με την οικογένειά της, όχι μακριά από την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, ένα ρημαγμένο νεοκλασικό που έχει πια μετατραπεί σε οίκο ανοχής. Μισόν αιώνα μετά, ύστερα από μια περιπλανώμενη ζωή στο εξωτερικό, μια ελεγχόμενη και συνάμα ασύλληπτη ζωή την οποία όρισαν οι αλλεπάλληλες συμπτώσεις και οι φοβερές ανατροπές, η ίδια έχει επιστρέψει στην Αθήνα προκειμένου να αναμετρηθεί με την «άλλη», εκείνη που δεν έπαψε, ακόμη και στις πλέον οριακές καταστάσεις, να φωλιάζει και να ανακινείται εντός της. Η πρωταγωνίστρια στο νέο μυθιστόρημα Ζωή μέχρι χθες του Γιάννη Ξανθούλη έχει συμφωνήσει με την υπεύθυνη του πορνείου (με το αζημίωτο ασφαλώς, σχεδόν δύο χιλιάδες ευρώ) για μια τελετουργική «ολονυχτία», να μείνει δηλαδή ολομόναχη στο παλιό της σπίτι (ο πατέρας της Κύριλλος υπήρξε αφροδισιολόγος!) με απώτατο σκοπό να αποκαταστήσει «έστω για ένα βράδυ το κύρος των απόντων».

Δίχως αμφιβολία, ετούτη η πρωταγωνίστρια είναι ίσως η πιο σύνθετη και ολοκληρωμένη δημιουργία του δημοφιλούς συγγραφέα κατά την τελευταία δεκαπενταετία τουλάχιστον. Επιστρατεύοντας το «δραματικά ευτράπελο» ύφος του, πιο ισορροπημένο από ποτέ, αφηγείται εδώ, κινούμενος μεταξύ ενεστώτα και αορίστου, την ιστορία μιας σεξουαλικά αφυπνισμένης έφηβης (που τρώει τις κουρτίνες όταν παραμονεύει το προλεταριακό αντικείμενο του πόθου της κρυμμένη στο παράθυρο…) και συγχρόνως τον επίπονο απολογισμό μιας αστής γηραιάς κυρίας, η οποία νιώθει ότι ήταν απούσα από την ίδια της τη ζωή.