Η αργυροχρυσοχοΐα της προβιομηχανικής εποχής αποτελεί μια σημαντική τεχνική και οικονομική δραστηριότητα του ελληνικού χώρου. Κάτοχοι μόνιμων εργαστηρίων ή πλανόδιοι τεχνίτες, οι χρυσικοί, παρά το όνομά τους, κατεργάζονταν κυρίως το ασήμι, πιο προσιτό ως πολύτιμο μέταλλο ως προς τις δυνατότητες των πελατών τους, αν και ενίοτε είχαν την ευκαιρία να εργαστούν και με κράματα χρυσού. Κάποιες από τις σημαντικότερες εμπορικά κοινότητες του 18ου αιώνα, όπως οι Καλαρρύτες και το Συράκο στην Ηπειρο, όφειλαν την ευρωστία τους ακριβώς στις βιοτεχνίες των αργυροχρυσοχόων. Αξιόλογη παραγωγή ωστόσο παρατηρείται και σε μικρότερα εργαστήρια που απευθύνονται στις τοπικές περισσότερο ανάγκες. Το δίγλωσσο (ελληνικά και αγγλικά) λεύκωμα της Τζένης Φραγκούλη Το παραδοσιακό κόσμημα στη Λευκάδα (εκδ. Υδροπλάνο) εστιάζει σε κοσμήματα του 18ου και του 19ου αιώνα από το νησί του Ιονίου τα οποία διατηρούνται πλέον ως οικογενειακά κειμήλια. Εκλεπτυσμένα δείγματα, αλλά και λαϊκά «νυφιάτικα», διακρίνονται κυρίως για την ποικιλία των μοτίβων (θέματα από τη φύση, ανθρώπινες φιγούρες, σύμβολα) και των σχεδιαστικών παραλλαγών τους, μια και οι πολύτιμοι λίθοι (διαμάντια, αμέθυστοι, αχάτες, κοράλλια) εμφανίζονται σε μικρό ποσοστό ακόμη και στα κοσμήματα των πλουσίων, ενώ εκείνα των λαϊκών τάξεων φέρουν συνήθως γυαλόπετρες ή κόκκινους γρανάτες. Τρέμολες (διακοσμητικό του νυφικού κεφαλόδεσμου), σκουλαρίκια (μπόκολες, σπάθες, βεργέτες, ροζέτες), καρφίτσες (ποντάλια, σπάθες, καρφοβελόνες) και δαχτυλίδια παρουσιάζονται εδώ σε μια ιδιαίτερα φροντισμένη έκδοση που πέρα από το αισθητικό αποτέλεσμα δίνει μια εικόνα της ποιότητας και των προτύπων της βιοτεχνικής παραγωγής σε μια γωνιά του νησιωτικού χώρου.