Είναι νύχτα και βρισκόμαστε σε κάποιο νοσοκομείο, σε ένα υπόγειο δωμάτιο που χρησιμοποιείται ως χώρος αναγνώρισης και εισαγωγής για το νεκροτομείο. Πίσω από ένα παραβάν, πάνω σε φορείο, βρίσκεται ένα πεθαμένο γυναικείο σώμα καλυμμένο με σεντόνι. Στη μία άκρη «ένας χείμαρρος μαλλιών που πέφτουν» και στην άλλη «ένα ζευγάρι κόκκινα γοβάκια χορού», αυτά διακρίνουμε. Τρεις άντρες, εργαζόμενοι εκεί, τους οποίους θα αποκαλούσαμε άνετα και φροντιστές του ίδιου του θανάτου, έρχονται αίφνης, μέσα σε λίγες ώρες, αντιμέτωποι με ό,τι τους στοιχειώνει. Επειδή ακριβώς και οι τρεις σχετίζονταν με την αλλοδαπή, παρανόμως ευρισκόμενη στη χώρα στριπτιζέζ. Τα Αξύριστα πηγούνια του Γιάννη Τσίρου είναι ένα θαυμάσιο νεοελληνικό έργο (το 2004 είχε τιμηθεί με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Θεατρικού Συγγραφέα) που ετούτες τις μέρες – πέραν της ανθεκτικής σύνδεσής του με την τρέχουσα επικαιρότητα – φαίνεται να δικαιώνεται περισσότερο από ποτέ. Ο ίδιος, με αφορμή τη νέα του έκδοση και το καινούργιο ανέβασμά του (αρχικά παίχτηκε το 2006) που συνεχίζεται με επιτυχία, συνομίλησε με «Το Βήμα» για όσα τον απασχολούσαν τότε και όσα τον προβληματίζουν σήμερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
