Αν οι κλασικοί αποτελούν σταθερές αξίες, ο Φρανσουά Ραμπελέ (1482-1553) ανήκει στα πλέον αντιπροσωπευτικά παραδείγματα. Είναι όμως και κάτι περισσότερο: πέντε αιώνες μετά την έκδοση των δύο από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του, του Γαργαντούα και του Πανταγκρυέλ, ο Ραμπελέ διαβάζεται με το ίδιο ενδιαφέρον όπως και στον καιρό του – κάτι που σπάνια συμβαίνει, ακόμη και για πολύ μεταγενέστερα έργα. Η έκδοσή τους στη «δαιμονική» μετάφραση του Φίλιππου Δρακονταειδή συνιστά σημαντικό γεγονός για τα εκδοτικά μας πράγματα. Ο Δρακονταειδής επί δεκαετίες μελετά και μεταφράζει το έργο του Ραμπελέ και του Μοντένι. Δεν συμβαίνει συχνά η μετάφραση να συνιστά για έναν συγγραφέα έργο ζωής. Αλλά αυτό συμβαίνει επί του προκειμένου. Για υποκειμενικούς – κυρίως όμως για αντικειμενικούς – λόγους. Η μετάφραση ενός έργου που εκδόθηκε πριν από τόσους αιώνες, και μάλιστα όταν δεν είναι γραμμένο στη γλώσσα των λογίων της εποχής (τα λατινικά), είναι αναδημιουργία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
