«Το παρελθόν δεν είναι ποτέ νεκρό. Δεν είναι καν παρελθόν» έλεγε ο Ουίλιαμ Φόκνερ. Για να μας θυμίσει πως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αφήνοντας πίσω μας τον χρόνο που πέρασε θυμόμαστε και τα όσα μας άφησε – γι’ αυτό και τα καθιερωμένα αφιερώματα στον Τύπο. Ανακαλούμε το παρελθόν προκειμένου να φανταστούμε το μέλλον, με την ελπίδα ότι θα είναι καλύτερο. Αλλά πολλοί συγγραφείς πρώτης γραμμής αντιμετωπίζουν την έλευση του νέου έτους και τις ευχές που κάνουμε άλλοτε με αμφιθυμία και άλλοτε με σκεπτικισμό ή ακόμη και με χιούμορ. «Μπορεί κάποιος να κάνει ευχές όταν έχει περάσει τα σαράντα;» αναρωτιέται ο Αντρέ Ζιντ και απαντά με γαλλικό σνομπισμό: «Εγώ ζω με τις συνήθειες ενός εικοσάχρονου».
Οι επέτειοι είναι μια γοητευτική σύμβαση, ένας τρόπος να ρυθμίζουμε τη ζωή μας, ένα συμβατικό – και εν τούτοις, γοητευτικό – σταμάτημα του χρόνου, κι ας υπάρχουν μείζονες συγγραφείς που αμφισβητούν τη σημασία τους, όπως ο Τόμας Μαν που έλεγε: «Ο χρόνος δεν έχει υποδιαιρέσεις για να σταματούν το πέρασμά του. Ακόμη κι όταν αρχίζει ένας νέος αιώνας μόνον εμείς οι θνητοί χτυπάμε καμπάνες και ρίχνουμε πιστολιές». Τότε όμως θυμάται κανείς την πασίγνωστη κοινοτοπία που αποδίδεται στον Δημόκριτο: «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
