Το ελληνικό διοικητικό σύστημα ακολουθεί τα τελευταία 25 χρόνια, ήδη εν όψει της προεργασίας για την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, μια αργόσυρτη πορεία προς κρίσιμες μεταρρυθμίσεις. Η πορεία αυτή επιταχύνθηκε εξαιτίας της οικονομικής και, στη συνέχεια, της υγειονομικής κρίσης. Οι κυριότερες μεταβολές που πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο αυτή είναι η ίδρυση ανεξάρτητων αρχών, η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από την κεντρική προς την περιφερειακή και την τοπική αυτοδιοίκηση, η μερική αποπολιτικοποίηση των ανώτερων βαθμίδων της διοίκησης, η ψηφιοποίηση δημόσιων υπηρεσιών προς επιχειρήσεις και πολίτες, η ενίσχυση της διαφάνειας της διοικητικής δράσης και η, έστω ημιτελής, αξιολόγηση δομών, λειτουργιών και υπαλλήλων.
Το διοικητικό σύστημα τίθεται μπροστά σε νέα αιτήματα, τόσο ως προς τον τρόπο παροχής υπηρεσιών όσο και ευρύτερα σε σχέση με την ανταπόκρισή του σε καινοφανείς προσδοκίες αυτονομίας και διαφορετικότητας των πολιτών. Ως απάντηση στις διαδοχικές κρίσεις που πλήττουν τη χώρα, αναγκαία επιλογή αποτελεί η αναβάθμιση του δημόσιου τομέα και όχι η συρρίκνωσή του. Αυτό προϋποθέτει την ανάπτυξη στρατηγικού σχεδιασμού στη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, τον εξορθολογισμό της χρηματοδότησής τους με βάση τα αποτελέσματα που επιφέρουν και την ανάπτυξη της ικανότητας της δημόσιας διοίκησης για διαρκή αυτοαξιολόγηση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
