Ηαπομάκρυνση των πεζογράφων της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς από τους πιεστικούς όγκους της πολιτικής και της Ιστορίας γίνεται κάποτε με τρόπους που αποστρέφονται τόσο τη δραματική έκφραση όσο και την αυξημένη συναισθηματική ένταση. Ενας τέτοιος τρόπος είναι η προσφυγή στη μαγεία της καθημερινότητας και στις μνήμες ή στις εμπειρίες του αυτοβιογραφικού εγώ. Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (γεν. 1930) δεν θα πάψει σε όλη τη διάρκεια της παραγωγής του (παραγωγή μικρή το δέμας, τόσο ως προς τον αριθμό των βιβλίων όσο και ως προς την έκταση των κειμένων) να αναδεικνύει την καθημερινότητα της ελληνικής περιφέρειας μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου: μια καθημερινότητα με τις αστείες ή τις σοβαρές απώλειές της, αλλά και με τις λιγότερο ή περισσότερο ενθουσιαστικές χαρές της, στο κλίμα των καταγραφών ενός πάντοτε άγρυπνου παρατηρητή, που ξέρει πώς να ενοφθαλμίσει το τυχαίο και το περαστικό (αλλά και το προσωρινό ή το αδιάφορο) σε ένα στιγμιότυπο ικανό να αποκαλύψει το σύμπαν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
