Υπάρχουν συγγραφείς που αν τους ζητήσετε να σας περιγράψουν συνοπτικά ένα βιβλίο το οποίο έγραψαν, ακόμα και το πιο πρόσφατο, απαντούν ότι αδυνατούν να το κάνουν. Η αδυναμία αυτή είναι είτε ειλικρινής είτε επιτηδευμένη. Δύσκολα πάντως είναι και κάτι άλλο πέραν αυτών. Υπάρχουν ωστόσο και συγγραφείς που μπορούν να συμπυκνώσουν ένα δικό τους βιβλίο σε λίγες μόλις γραμμές, και μάλιστα με απίστευτη ενάργεια. Το κάνουν δηλαδή από μόνοι τους, ενίοτε μέσα στην ίδια τους την αφήγηση. Η ευχέρεια αυτή υποδηλώνει, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όχι μόνο υψηλή δεινότητα αλλά και μεγάλη καλλιτεχνική συναίσθηση. Ακολουθεί ένα τέτοιο παράδειγμα, ένα παράδειγμα για σεμινάριο. Αξίζει να το προσέξουμε, να το παρακολουθήσουμε. «Πολύ αμφιβάλλω αν θα θυμόμουν μετά από πενήντα χρόνια και βάλε τον φόνο ενός αγρότη που δεν είχα συναντήσει ποτέ, αν, πρώτον, ο δολοφόνος δεν ήταν ο πατέρας κάποιου που γνώριζα, και, δεύτερον, αν δεν είχα κάνει αργότερα κάτι για το οποίο μετά θα ντρεπόμουν. Αυτό το απομνημόνευμα – αν μπορούμε να το πούμε έτσι – είναι μια έμμεση, μάταιη προσπάθεια να επανορθώσω». Ετσι ακριβώς αρχίζει το δεύτερο κεφάλαιο του σύντομου μυθιστορήματος Αντίο τώρα, τα λέμε αύριο του Γουίλιαμ Μάξγουελ (1908-2000). Και ενώ στο πρώτο κεφάλαιο, υπό τον τίτλο «Ενας πυροβολισμός», ο ίδιος μας έχει καθηλώσει με την ατμοσφαιρική σκηνή του φόνου για τον οποίο έγινε ήδη λόγος, την ουσιαστική ώθηση για να καταβυθιστούμε σε αυτό το κομψοτέχνημα της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας, σε μία από τις πλέον σπαραχτικές και όμορφες ιστορίες ενηλικίωσης που εμφανίστηκαν κατά τον 20ό αιώνα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, μας τη δίνει ο συγγραφέας με τις παραπάνω αράδες, σε εκείνη την εκπληκτική παράγραφο, η οποία είναι αναμφίβολα εκτός από προσεγμένη και υπολογισμένη, γιατί και στόχο έχει και αποτέλεσμα: την εθελούσια, ανεπιφύλακτη παραχώρηση της αναγνωστικής εμπιστοσύνης και ευαισθησίας στην απαράμιλλη γραφή του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
