Η ακτινοβολία επί πολλές δεκαετίες του Καζαντζάκη ως μυθιστοριογράφου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μας κάνει συχνά να ξεχνάμε ότι για ένα σεβαστό μέρος της ζωής και της συγγραφικής του δράσης ήταν ποιητής, ότι η ποίηση αποτέλεσε για τον ίδιο πάγια φιλοδοξία και προνομιακό πεδίο έκφρασης. Με την ωραία γραμμένη και προσεκτικά αρθρωμένη μελέτη του, ο Δημήτρης Κόκορης έρχεται να ανακινήσει το θέμα του ποιητή Καζαντζάκη όχι μόνο φιλολογικά, ως στοιχείο ενταγμένο στην ιστορία της λογοτεχνίας, αλλά και κριτικά-ερμηνευτικά, ως ένα καλλιτεχνικό σύνολο το οποίο ευτύχησε σε κάθε σημείο του. Δεν είναι τυχαίο βεβαίως πως ο Κόκορης συνδυάζει στο ανά χείρας βιβλίο με εντελή τρόπο τις δύο ιδιότητές του: πρώτα του ακαδημαϊκού δασκάλου και μελετητή και ύστερα του κριτικού λογοτεχνίας (η σειρά δεν είναι αξιολογική).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
