«Το καλλίτερο ενθύμιο, μου φαίνεται ότι είναι εκτός απ’ τις παιδικές μας αναμνήσεις και τις καλές μας πράξεις, οι εκθέσεις και γενικά τα όσα γράψαμε στην παιδική μας ηλικία. Τις εκθέσεις θεωρώ σαν ένα καθρέφτη ο οποίος μας παρουσιάζει ολάκερη την παιδική μας ζωή και μας δείχνει την εξέλιξή μας στο στάδιο του γραφτού λόγου και τι επιδράσεις είχαμε από ορισμένους παράγοντες όταν είμασταν μικροί». Με αυτό το επιχείρημα ο Λάκης Δημητριάδης, αργότερα γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ντίνος Χριστιανόπουλος (1931-2020), αρχίζει να αντιγράφει μια επιλογή από τις σχολικές του εκθέσεις σε αυτοσχέδια χειροποίητα τετράδια τον Μάιο του 1946. Ο πόλεμος έχει τελειώσει έναν χρόνο πριν, και ο ίδιος είναι δεκαπέντε ετών. Τα τετράδια αυτά, έντεκα αριθμημένα τετράδια μικρού μεγέθους, βρέθηκαν σε έναν φάκελο στο αρχείο του, το οποίο παραχώρησε ο ίδιος στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2016.
Οι εκθέσεις κυκλοφορούν τώρα στον τόμο Μαθητικές εργασίες 1943-1948 (εκδ. University Studio Press) και εκδίδονται σε «μορφή πανομοιότυπου για να διατηρηθεί η αυθεντικότητά τους», όπως σημειώνει στην έκδοση ο Γιάννης Μέγας, κληρονόμος του Χριστιανόπουλου. Ηδη, παρακολουθούμε στον γραφικό χαρακτήρα την ωρίμαση του συντάκτη στην πορεία προς την ενηλικίωση, και στα έγχρωμα σκίτσα με τα οποία κοσμεί ο ίδιος τις εκθέσεις του διαβλέπουμε το ενδιαφέρον για τα εικαστικά που θα οδηγήσει αργότερα, στη δεκαετία του 1970, στην ίδρυση της Μικρής Πινακοθήκης «Διαγώνιος».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
