Oπου και να ταξιδέψω είναι ο τίτλος – σεφερικής πνοής – που δίνει ο Νίκος Βατόπουλος στο καινούργιο του βιβλίο. Και, παραλείποντας το πασίγνωστο υπόλοιπο «…η Ελλάδα με πληγώνει», προσθέτει στον πρόλογο τη δική του φωτεινή εκδοχή: «Βλέποντας την Ελλάδα ξανά». Στόχος του, να μας συστήσει ξανά τον τόπο μέσα από τη δική του ματιά. Επισημαίνοντας κυρίως τα εναπομείναντα πολύτιμα και ανθεκτικά ακόμα: κτίρια των πόλεων, δρόμους και γωνιές που ανακαλούν στους τωρινούς το παρελθόν τους. Το ύφος και το ήθος μιας ολόκληρης χώρας.
Ο συγγραφέας καταγράφει την ανάσα – ζεστή κι ασθματική – των πιο απλών αντικειμένων που περνούν απαρατήρητα, αφημένα στη σιωπή. Ανιχνεύει κι αυτός, όπως κάποιοι άνθρωποι που «καταδεχτικοί στα τιποτένια πράγματα δοξολογούν τα πιο φτηνά κι ασήμαντα: μια ψάθινη καρέκλα ξεφτισμένη στην αυλή, δυο κουρτινάκια κεντημένα πίσω απ’ τα τζάμια ενός παμπάλαιου παραθυριού, μια κατσαρόλα αλουμινένια που ήρθε η ώρα της να γίνει γλάστρα». Γι’ αυτό, ίσως, έχεις την αίσθηση ότι δεν σου μιλά για πόλεις αληθινές, αλλά σου αφηγείται ένα παραμύθι. Που όμως το έχεις ζήσει στο μακρινό παρελθόν. Και ξάφνου ζωντανεύει. Οι πόλεις μοιάζουν τώρα σαν εκείνες τις «αόρατες πόλεις» τού Ιταλο Καλβίνο. «Μέσα από τις στρώσεις του χρόνου, γάζες μισοδιάφανες, σαν τούλια που τυλίγουν το ίζημα της μνήμης, αναφύεται επιτακτική η ανάγκη μιας νέας σχέσης με τον τόπο». Η ματιά του είναι μια κάμερα που καταγράφει όχι μόνο προσόψεις και επιφάνειες αλλά διεισδύει και στην ψυχή των πραγμάτων. Εκμαιεύει το ύφος τους, την ιστορία των ανθρώπων που περπάτησαν στους δρόμους. Που έζησαν εντός τους, ερωτεύτηκαν, ή έφυγαν απ’ τη ζωή μοναχικοί και ξεχασμένοι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
