Η θεία Εϊμι ήταν όμορφη και γοητευτική και δυστυχώς πέθανε πολύ νέα, λίγο μετά τον γάμο της. Τώρα πλέον δεν ήταν παρά «ένα κορνιζαρισμένο φάντασμα» και «μια θλιβερή, ωραία ιστορία του παλιού καιρού». Από τις δύο ανιψιές της, κόρες του αδελφού της Χάρι, είναι η δεκάχρονη Μιράντα, η μικρότερη δηλαδή, αυτή που δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα περασμένα και τους «οικογενειακούς θρύλους». Οταν το καθημερινό παρόν είναι ανιαρό και το μέλλον φαντάζει ακόμη μακρινό, το παρελθόν εύκολα μετατρέπεται σε πόλο έλξης για κάθε ανήσυχο και φιλοπερίεργο πλάσμα. Οταν μάλιστα το παρελθόν, πέρα από σκονισμένες δαντέλες, ξεθυμασμένα αρώματα, εξιδανικεύσεις, μισόλογα και μυστικά, περιλαμβάνει επίσης ένα «πολύ σοβαρό σκάνδαλο» το οποίο πυροδοτείται με ένα φλερτ και καταλήγει σε έναν παρορμητικό πυροβολισμό, εντάξει, πώς να το κάνουμε, τότε καταντά απολύτως ελκυστικό για την παιδική φαντασία. Από την άλλη μεριά, αν κάποιος ρωτούσε τη Μιράντα και εκείνη μπορούσε να του απαντήσει με πάσα ειλικρίνεια, τη Μιράντα που είχε σκεφτεί να γίνει, λ.χ., από καλόγρια μέχρι επαγγελματίας αναβάτρια σε ιππικούς αγώνες, θα του έλεγε ότι απλώς αισθανόταν «αιχμάλωτη» μέσα στην ίδια της τη ζωή. Ποιος όμως ήταν ο βασικός λόγος για αυτό; Πάνω από όλα, η ρευστή πραγματικότητα αυτής της τόσο αλλόκοτης ηλικίας, στην οποία η ηρωίδα καλείται να παραμερίσει τα αλλεπάλληλα πέπλα των άλλων, τα πέπλα των εμπειριών και των πεποιθήσεών τους, προκειμένου να δει με τα δικά της μάτια τον θαυμαστό και τρομερό κόσμο. «Μα τι στην ευχή εννοούσαν πια οι μεγάλοι λέγοντας ό,τι έλεγαν!» γράφει με αφοπλιστικό αλλά και βαθυστόχαστο χιούμορ η Κάθριν Αν Πόρτερ (1890-1980).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
