Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα ο οκτωβριάτικος ήλιος φώτιζε τα βιβλία στα ράφια, στο γραφείο, στο πάτωμα. Στο διαμέρισμα του ποιητή, κριτικού και πανεπιστημιακού δασκάλου Νάσου Βαγενά στα Εξάρχεια, ο επισκέπτης δεν έχει καμιά αμφιβολία για τον κόσμο στον οποίο ζει και κινείται ο ιδιοκτήτης του. Σε ένα τραπέζι το περιοδικό Δίοδος της Δράμας, τόπου καταγωγής του. Σε ένα ράφι, το κιτρινισμένο αντίτυπο μιας ιταλικής έκδοσης των Μυθοπλασιών του Μπόρχες του 1967, από την οποία ανακάλυψε τον αργεντινό συγγραφέα όταν ο ίδιος ήταν φοιτητής στη Ρώμη. Σε μια εσοχή του καθιστικού, τα δικά του βιβλία, από την πρώτη ποιητική συλλογή Πεδίον Αρεως (εκδ. Διογένης, 1974) ως την ενδέκατη έκδοση της, κλασικής πλέον, μελέτης του για τον Σεφέρη Ο ποιητής κι ο χορευτής (εκδ. Κέδρος, 2022). Την προηγούμενη μέρα είχε τιμηθεί από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής «για το ποιητικό και το κριτικό του έργο», μια τιμή που ήταν η αφορμή μιας συζήτησης για το εκκρεμές της ζωής του μεταξύ ποίησης και κριτικής.
Η εύλογη περιέργεια αν υπάρχει κάποια από τις ιδιότητές του με την οποία πρωτίστως ταυτίζεται είναι η αρχή της κουβέντας μας. «Τα κείμενά μου τα υπογράφω μόνο με το όνομά μου» απαντά. «Αν χρειάζεται οπωσδήποτε να δηλώσω κάποια ιδιότητά μου, όπως στα άρθρα μου στο Βήμα, εμφανίζομαι με τη βιοποριστική μου ιδιότητα, αυτή του πανεπιστημιακού. Θεωρώ αυτάρεσκο, αν όχι αστείο, να αυτοπροσδιορίζεται δημοσίως κάποιος ως ποιητής. Την ιδιότητα του ποιητή δεν την απονέμει κάποιος στον εαυτό του αλλά οι άλλοι, οι επαρκείς αναγνώστες της ποίησης, και της λογοτεχνίας γενικότερα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
